Babymetal: the big questions!

We live in exciting times, don't we? A new album has been announced, as well as the biggest gig our beloved queens of metal have ever done: Tokyo Dome, capacity: 55.000. So right now might be a good time to take a step back and (try to) answer some fundamental questions that need answering. And no I'm not talking about whether or not they are actually metal. To be honest I find that question so uninteresting it's not even funny. I hope you're just as anxious to discuss these questions as I am, and will join me in my journey of pointless speculation. If not, then I apologise for wasting your time.

Question 1: So why all the hate?

It is not enough to simply say that that's what some people will just do in response to something that challenges the status quo, not even when referring to metalheads. Sure, a lot of them see themselves as part of a culture, a group identity. It's a badge of honour worn proudly. That tends to make you feel confident to decide what or who should be part of your scene. Who do those girls think they are to just prance in here, dancing around and acting like this isn't something to be taken super serious?

There's more to it than that though. After all, BM isn't the first to come under fire from these people. It's just the fire was rarely this intense or long lasting. No, reaching the next layer in our explanation requires our hazardous spelunking expedition to the depths of these nigh impenetrable minds to touch upon that contentious word: weeaboo. Let's not kid ourselves, despite all the efforts of Japanese media and government agencies, if there's one thing Japan still isn't, it's cool. Being a fan of Japanese pop culture is decidedly uncool. Though we live in an age where it's much more socially acceptable to be uncool, don't think that doesn't still have an effect on some people. Few things are as typical of Japanese pop culture (to the western mind at least) as the idol: a sort of cross between a role model, a pop star and a salesperson, dipt in a sauce of overwhelming sweetness. If you're the kind of person who looks down on that, the people praising it might as well be recommending tentacle hentai to you. To you all Japanese media falls roughly in the same category.

If you're offended by that (and I'm talking to the real you now, not the hypothetical one of a few moments ago), because of how obviously wrong this is, I would urge you to consider that you might have similar views on other groups of people. Perhaps you think of all football fans as violence prone. Perhaps science fiction fans are, to you, awkward and nerdy, and the media they consume no less so. Perhaps you feel a certain way about bikers, or, as I've often had to endure myself, anthroposophists. It's quite a normal human reaction to the unknown to view it as monolithic, even if that isn't something to be proud of.

So that gives the haters a reason to be cocky and dismissive, but why the anger? Here too I must confess a certain empathy with these people. The rage they feel is one I recognize all too well. Often these people will list bands they feel as more deserving of coverage than BM. So, could it be that their anger actually comes from a good place, a place of love? I remember being dumbstruck time after time at which acts got their time in the sun over the ones I like. Sometimes it's an artist which I just don't get (I still don't understand what people see in Taylor Swift). At other times I'll see artists I positively loathe bathe in adoration. When I try to share the music I like it's often greeted with bemusement: "yes, yes, you go do your little thing over there while we'll hang out with the popular music". That can only happen to you so many times before you start to get mad. Your love for your music is genuine, why don't they see in it what you see? So you start looking for people to blame and an easily identified bunch of villains are those big corporations with their devious marketing strategies.

Of course the real reasons for the dichotomy between popular and niche music are a lot more complicated. I'm glad I've gotten myself out of that pattern of thought, you hurt no one but yourself with it. For some within the metal community though, BM probably wears the smell of corporate marketing. Maybe their initial dislike comes from prejudice, maybe not. But seeing an act they don't like being hailed by the media strikes a very familiar nerve with them. Then they find out the group was put together by a talent agency and they didn't even know what metal was before that, and that seals the deal.

Question 2: Can BM serve as a gateway to new genres?

I remember a dark room many years back. It's late at night, and my sister and I are sitting behind my dad's computer browsing this brand new website called "youtube" for interesting stuff. Then we come across a fragment of a Japanese entertainment program, featuring young women in overly cutesy, brightly coloured clothes, complete with short skirts and ribbons, dancing in front of an equally hideously coloured decor. The music they perform is poppy and sung with high pitched, cute voices. It was unlike anything I'd ever seen before, and I seldom laughed as hard as I did then.

I've certainly come a long way since then. In my defence, I was kind of in shock at the time that something I thought was just a made up stereotype turned out to really exist. At one time I also couldn't imagine valley girls to be real. So when I now see how much milder and more open minded I've become towards idol music, it's really something. Okay, I shouldn't exaggerate. I still think Momoiro Clover Z is only mildly entertaining and hugely exhausting to listen to for an entire album. I'm also appalled that a group as popular as AKB48 can be so while delivering music that's this bad. In fact, Sturgeon's law holds in idol music world just as it does in any other industry.

Nice song, terrible video.

On the other hand I did find a few songs that pleasantly surprised me, in Japanese pop as well as Asian pop in general. Sure I can admit to humming that little saxophone riff in that one Juice=Juice song when I'm in a good mood (even if it's possibly the most boring music video I ever saw). Sure I will admit to having Momoiro Clover Z on my iPod, sitting comfortably between Modest Mouse and My Bloody Valentine. Looking at K-pop for a second, even though Girls' Generation is responsible for the existence of the worst album I ever heard (thanks TJ) I will admit to finding the pop version of Pavement's Gold Soundz in their first single Gee. In other words: I adore it.

Then there is of course Sakura Gakuin, spawning ground of the metal wonder. As I mentioned before I listened to all the albums and I can't deny they all have a certain appeal. The first is filled with nicely paced, sparkling, uptempo pop goodness with an experimental streak to it. The second significantly ups that experimental aspect. It also confirms my belief that the person responsible for the production of the later single version of Iine dropped the ball, because this album's version is definitely superior. Still, both are kind of hit and miss. It's the third album that really grabbed me, the first of them that felt like more than the sum of its parts. It features a slightly more traditional sound, compensated by a return to melodic focus rather than experimental fluff. The result is something that goes beyond the simplicity of pop songs sung by young girls, invoking as it does a kind of nostalgia to my own childhood. These are girls having fun indulging in the theme of discovery, woven throughout the album, while sometimes looking over their shoulder in a fit of melancholy like they're telling me: "Don't you wish you were here again?". It really does give me that sense of childhood wonder that Daft Punk's Discovery was so good at summoning, though that did it without getting childish at the same time. My Generation (as the third SG album is called) doesn't quite manage that and admittedly it can be a bit boring at times. But for what it is, it's very good.

The best part of this entire revelation? It's all thanks to BM. They're the reason I gave all these groups a chance to begin with, and they sort of softened me up to be able to appreciate them for what they were. There are two things to note here however. First: I may not be representative of most listeners. Not everyone is as hungrily searching for new music all the time. There have been quite a number of threads about this on the sub, and most people say they have only been minimally affected one way or another. And that's assuming these are the hardcore BM fans that visit the sub. What about all the more casual listeners? To this my answer is: just give it time. With me it's been a slow process that's still far from finished, why should it be any different with anyone else? I think there has been a small but significant shift with every single BM fan in the way they listen to music, be it concious or not.

Second thing to note: Koba didn't really set out to convert people like me to J-pop when he created BM. He wanted to conquer the metal scene of course, but he was also hoping to bring metal to the masses of pop fans. If we are to believe Metal Hammer and certain Japanese news reports he's making good progress in that direction in Japan. Over here it's a different story. BM may be making headlines in the world of metal, outside it they are still virtual unknowns. This varies from country to country of course, but, with one exception, everyone I know that knows about BM had to hear it from me. If this will change in the future remains to be seen. It all depends on if BM can succeed in their mission of world domination. More on that later.

As for myself, I never had the hostility towards metal I had towards idol music. I just kind of viewed it with disinterest. If there's one thing that definitely changed it's that disinterest. I want to get more into metal music, I just feel I don't know quite yet where to continue from here. I revisited some of my old crushes like Led Zeppelin and Deep Purple, tried some songs here and there, but just haven't found the right vibe yet. Iron Maiden seems like the obvious next thing to explore, having their song Paschendale stuck on repeat for times on end, though that is just as much because of my love for history as the song itself (and yes, I know about Sabaton, don't much care for them unfortunately).

Shall I....?

So my answer to if BM can open the way to new genres is: yes... but. Yes, but it will not happen over night, it will only happen to people who let it happen, and for many it will only happen if BM continues their march to the top, like they have been for these past few years, and manage to capture the mainstream consciousness as wel as that of the metal scene. I do hope people open their minds for something new, it makes life so much more enjoyable. It doesn't have to tarnish your identity or whatever. For me the album of the year is still Currents by Tame Impala. My focus hasn't shifted, it has merely expanded.

Question 3: Really now, what makes BM good?

Believe it or not, this is by far the hardest question to answer. You wouldn't think it would be, right? With all the reviews and all the street interviews with fans, surely we have figured out by now what is so likeable about our girls and their music? And yet I've had incredibly difficulty explaining why I like them so much. It's like the vocabulary I normally use to analyse music isn't sufficient any more. So let's take a look at some common motifs in other people's praises of them.

First thing you hear often is that they're "bonkers". They're weird, strange, freaky, you get the point. Does that also make them good though? I'd say no. They're weird all right, but there are plenty of weird things that are nothing but cringe worthy. Next thing you'll hear is that they're "new" and "fresh". Also true but ultimately misleading. If that's all there was to them they would've faded away long ago. Because of course they haven't been new for a while now. They were formed in 2010, went years as a mere sub-unit before finally getting some considerable attention in Japan in 2013 and had their first big break in the west in early 2014. That's almost two years ago now. I'm not saying that these aren't contributing factors, especially for new fans, but I wouldn't have stayed with them all this time if that was all there was to it, and I have a feeling the same goes for a lot of fans.

So what about the traditional ways that idol groups ensnare their fanbases? By that I mean flaunting cute and pretty girls before their mostly male audience to arouse their instincts. These needn't necessarily be sexual, although there are idol groups out there who don't make any secret of the fact that that's what they're going for. Looking at the BM subreddit and the Facebook groups will quickly leave no doubt that for many fans the girls' cuteness is an important part of their enjoyment too. But BM is hardly unique in this, and yet they are the first to capture this kind of audience. That they are the first to do metal (the first to do it right anyway) may account for some of that, but not all.

There has to be something we can point to in their music. Most I usually hear in this vain are vague comments like "I like the way they mix metal and pop" or "it's exciting the way they manage to mix different styles and genres". That puts us on the right track. Is BM style over substance? It most certainly is! But as a guy you might have heard of once said "Quantity has a quality all its own" so do I think that an abundance of great style has a substance all its own. It's true that the way they mix different styles that on first glance shouldn't go together creates a very appealing and unique style of their own. But it goes further still. Their style has an unparalleled richness to it that I don't think even most fans are aware of. The kawaii image is certainly part of it, indispensable even, but they've managed, seemingly effortless, to absorb so many styles of metal and non-metal, it's marvellous.

Now we come to the crux of the matter. Many have alluded to this before, but I don't recall anyone ever connecting all the dots and describing the big picture. It's all a matter of balance. Cuteness can be fun but too much of it, like idol groups tend to do, is probably only fun if the rest of your daily life plays out in a dreary office job in Japan. BM doesn't downplay their cuteness in any way, but it never saturates us because of the metal side of their style. It's one curtailing the other so that, no matter how much we absorb of either one, it's always offset, never too much. In other words: BM have found a way to be both outrageously over the top on one hand and restrained and subtle on the other. They can be theatrical and magnificent in their presentation, they can be overwhelming, making you enjoy things you didn't even know you needed in your life, all while seemingly never going to far in any direction, because it's all balanced out. They can make you dance to Doki Doki Morning one moment and moshing your way through Gimme Chocolate the next. They look like they could do it with anything too, gobbling up any interesting musical genre into their ever expanding new style.

Not holding back on the kawaii

Some people don't like it. Perhaps they just don't get it. I know what that's like. It seems strange to me now but I distinctly remember listening to OK Computer for the first time many years ago and not liking it. Much of it has to do with mindset. What are you listening for, what are you expecting, what do you want from your music? It also has to do with growing accustomed to a certain type of sound, training your ears if you will. Let's hope BM will stay around long enough for people to get across that barrier. I think they will find something to like in the rich stew that is their music.

Stuff at the end

All three previous questions feed back into what is probably the ultimate question: Will they succeed in their mission? Are they good enough to pull it off, will they convert the world to metal once again, and if they do, will there be a generation of purist metalheads that remembers them with fondness rather than disgust? That's something unfortunately even I can't answer. I do think I took a decent stab at the other ones though, so everyone can stop worrying about it now. With all the arguments this undoubtedly prevents, I'll be expecting my Nobel peace prize in the mail soon. In the unlikely event that you have anything to add or discuss though, I look forward to hearing from you. Cheers ;)

Music listened to while writing:

Albums:

• Animal Collective - Merriweather Post Pavilion
• Animal Collective - Strawberry Jam
• Panda Bear - Person Pitch
• Interpol - Turn On The Bright Lights
• R.E.M. - Murmur

Individual Tracks:

• Pavement - Gold Soundz
• Juice=Juice - 私が言う前に抱きしめなきゃね
• Iron Maiden - Paschendale

Encounter At Europe Central: BABYMETAL And Their Magic

Japanese translation / 和訳

Was it all a dream? It certainly feels like it now, as I try to hold onto the feeling I brought back with me from Frankfurt. However, just a couple of days ago as I write this, it was a reality.

This year me and my family had plans to finally go on holiday together again, like we used to do. My first real holiday away from home in six years. But due to issues with my father's health that trip had to be cancelled. So to ease the pain I came up with the idea of going to Frankfurt together with my sister and catching the BM concert there. It would be her first time seeing them live.

We finally arrive at Batschkapp about an hour before the doors open. I walk along the crowd spotting quite a few Japanese BM fans who travelled half way around the world just to see them up close. I also notice how I stand out like a sore thumb with my bright green t-shirt and blue jeans. Almost everyone is wearing a BM shirt, and if not at least something appropriate for a metal gig. I'll have to rectify that once I'm inside. Whatever, I'm glad I managed to be here at all, since from the start our journey was anything but blessed. We departed by train early in the morning from Groningen, but only got as far as Meppel before the Dutch Railways let us down yet again. We immediately called a taxi, which we were able to share with a bunch of other people, among them an American very worried about catching his flight and two kids who saw their own holiday go up in smoke. Despite the driver's best efforts we missed the international train in Utrecht, at which point we had a breakdown moment. From what I understood the next train would depart late in the afternoon, too late to catch the concert. At the ticket service office we explained our situation, the lady behind the counter smiled and told us the next train would be leaving in only two hours. She put a sticker on our tickets and gave is two coupons for free hot drinks. We left the office both heaving a sigh of relief.

I walk back to where my sister is standing and see her talking to a girl handing out fake BM euros to use during Onedari Daisakusen. After getting two wads of them (they look great, and there's even a little flyer with it explaining when to throw them) we sit down and sing a few songs from our primary school days. When the gate opens and we can finally walk up to the actual doors of the venue it's still a little while longer. While standing in line someone walks by with a raised camera, which we greet by raising our voices and our kitsunes. We also see some familiar faces passing.

After leaving Miffy's city the rest of our journey went without incident. We spent the hours chatting, playing games and watching the landscape change from flat lowland to more and more wavy hillsides, with one idyllic village after another shooting by (not to mention getting the closest view I ever had of the famous Cologne cathedral), until finally the skyline of Frankfurt rose before us, glittering under the bright sun. The Frankfurt central station was huge, but cosy and inviting at the same time. The weather left nothing to be desired as well, so after buying U-bahn tickets we headed out into the city, feeling absolutely free and without worries. Our afternoon was filled with relaxation and good food, eating ice cream while laying in the park before the European central bank, sitting on a sunny terrace while eating delicious Thai food. While there I noticed four people in BM shirts sitting some distance away from us. I waved my kitsune at them and they walked over. We chatted a bit and they commented on my t-shirt. Damn, I'll definitely have to rectify that tonight!

When the doors finally open we start shuffling in. The concert hall is small. Apparently it has a maximum capacity of 700 people, but it's not entirely filled. A crowd has already formed around the stage and we join them. By pure coincidence we find ourselves behind three fellow Dutchmen. We kill time by babbling about nothing and shout our throats sore like we're piss drunk. Then the lights go out, right on time. The intro starts playing as the Kami band enters the tiny stage. Finally, after looking forward to it for days, finally the moment is here. Then the familiar machine gun riffs sound through the hall and the girls slowly walk up, covered in their hoodies staring serenely at the ground. The audience reacts by storming forward, pushing us to where we are but four or five meters removed from the action. DEATH is first followed by Iine, while the people behind us keep pushing. At last we've had enough, shoulder to should my sister and I start pushing back with all our might. After a while the pushing dies down, with only the occasional resurgence.

The show is flawless, neither the girls nor the band making a single mistake. They do it without fluff, without special effects, without pyro or even a video projector. The show is modest and the girls don't have too much space to do their choreography, in front off the hall that's only about three quarters filled. Yet they give it their all anyway, dancing and smiling just as enthusiastically as would they do in front of an audience in the tens of thousands. Being so close, in such limited company before such a small stage is... odd, to say the least. The atmosphere is strangely informal. I feel like I could spot them sitting at the bar after the show and I could walk up to them to shake their hands, thank them for such a wonderful performance, like I've done so many times after going to see a friend's play, or that of some amateur theatre group. We paid to see them of course, but it's still kind of humbling to consider they too flew half way across the world just to play for us few fans who showed up here tonight. It's almost like they're singing especially for us, for me and my sis. With that thought it dawns on me that this is the best concert I've ever been to, even better than the one in Brixton.

When Akatsuki starts playing my sister smiles: it's her favourite song. She once trained to become a professional singer as well, and though she turned her back on that ambition a long time ago, she takes the opportunity to sing along as loud as she can. After passionately enjoying every note I turn to her. "She sure can sing, can't she?" I say. She nods with admiration. At one time I considered doing a written review of every single Sakura Gakuin album for The SG sub, since BM prompted me to give them a listen as well. I decided against it when I realised I only really like one album (and I don't feel like dealing with all the shit that would be coming my way when I give one album after another a bad review). Maybe coincidence, maybe not, but it's the 2012 one, the one which Su is on the most. Since then she's improved so very much, especially during her live performances, it's something to behold. Anyone who thinks she sounds great on a record, even a live show recording, might I urge you to go listen to her directly with your own ears. You won't be disappointed.

Other highlights include the coolest performance of Megitsune I've ever witnessed (with the looping intro, dimmed light and the girls slowly appearing out of the smoke), singing and dancing along to Doki Doki Morning and joining in the wall of death at Ijime, Dame, Zettai. By that time the girls are covered from head to toe in sweat, no handlers to blow dry their hair here. Despite that we, after the usual chanting and applauding, get Headbanger and Road Of Resistance as an encore. I try to savour the moment as much as I can, knowing that when BM will next leave the stage I won't see them again for a long time. So it ends, under applause the girls say goodbye in what is for me unintelligible German. Just before that though I look in Su's eyes as her smile fades. I see a moment of what is.. yeah what is it exactly? Disappointment, relief, sadness? Is she sad it's over, or sad so few people came perhaps? Or is she just tired and am I reading way to much into this. For me one of the best days I had in years is drawing to a close. I'll be sleeping in my own bed again tomorrow night. For her it's another job done, many more to go in the following days, sleeping in a strange bed again tonight, far away from home. I'm sure she enjoys being in BM, but there will undoubtedly be those moments when melancholy strikes and she just wants to be home.

As my sister and I walk out we're both giddy as hell, the adrenaline pumping through our veins. We're both on such an emotional high that nothing can seemingly bring it down, not even finding out I've been incredibly stupid. Would you believe it: I didn't bring enough cash to buy a t-shirt and there's no ATM anywhere in sight. Dammit! Outside we encounter the same group of people we saw on the terrace again. They too notice the distinct lack of BM t-shirts on my body...

Later that night we walk through the now quit and dark centre of Frankfurt, feeling high on one side, feeling blue on the other. As I look up to the sky, I hear my sister whispering: "I feel like I'm in a dream". I can think of nothing to say except "Yeah, me too."

Maybe coming to Frankfurt was a bit of a waste of time for BM from a business standpoint. Some might say they should focus on places with larger fanbases. But never let it be said that concerts like these mean nothing. The magic is there, whether it's with 5000 or 500 people in the audience. That's 500 stories like this one, or at least, I hope so.

We take the train back the following day, both sad we have to leave this wonderful place where we've saved up so many beautiful memories in such a short time. I sleep a lot on the train, but despite that I have the feeling I've woken up and am desperately trying to hold on to the feeling I had when I was dreaming. I'm home now. Everything seems just a little bit more mundane and boring than before. Coming back and reading of the Wembly announcement kept the fire going just a little bit longer, but I feel fully awake now. As my experiences of this past Wednesday sink deeper and deeper in my memory, me and my sister agree on one thing completely: there will be a next time. We can't wait to feel the magic again.

The Perks And Quirks Of Babymetal Fandom

Over the last few years I've followed a number of acts with great interest. BABYMETAL however is rather a unique animal when it comes to the experience of being a fan, at least, to me it is. Some things are positive, others not so much. Here are some things I've noticed along the way.

Are you old enough to enter?

One funny little thing that pops into my head when I think about my fandom of BABYMETAL is the fact that I know exactly how old they are and when they celebrate their birthday. Ask me about the ages of Tom York or Damon Albarn and my only comeback will be a blank stare, but Yui Mizuno's age, birthday and birth year are all in the front of my mind. It's not like I looked it up either, but every news fragment about them I've seen mentions their age, a concert is held on their birthday and we have legends 1997 and 1999 to remind us when they were born (god I feel old all of a sudden). I imagine this gives some the impression that we're indeed all paedophiles, but come on, how many people of that age do you know who're that successful? I think their ages are well worth mentioning when talking about them. Besides, it's a common part of the whole idol thing to know trivialities like that about the girls. Speaking of which...

The whole idol thing

I tried, I really did, but to no avail. I just can't get into it. A quick warning for those who think I was overly critical at it in the past (just pretend you remember me): you might want to skip this part.

I just can't bring myself to care about the fact that Yui leans forward when she's excited, or that Moa ate a big steak when she was in New York. To me it all seems like the most trivial nonsense imaginable. It's like when people obsess over the dumb  things celebrities do, only it's about the completely inconsequential daily occurrences in the lives of teenage girls with less of an edge to them than weekdays morning television for children.

And yes, they are very cute, everything they do is very cute. But the thing is, It all seems so much like an act, a mask they wear whenever the public eye is focused on them. There's a short video on youtube, uploaded by The Thrawn, called Sakura Gaukuin - How Tall? where for a short moment we see Suzuka looking annoyed. I actually really like that, since all we ever say of her otherwise is her smiling and looking cute, which to me, frankly, gets boring really fast. I've seen what an amazing stage performer she is, she absolute doesn't need to continue the act when she's offstage to get my attention.

To go on a bit of a tangent here, I've thought about the reasons for my distaste of idol culture, and I think at least part of it is due to an insurmountable cultural barrier. Note that this is coming from a guy who's never been to Japan, doesn't know any Japanese people and has very little knowledge of modern Japanese culture, I'm just passing on what heard through the grapevine so take it as you will. Idol culture is the product of a very hierarchical society, where it's quite normal to recognize someone else as your better and in a sense idolize them. I myself come from one of the most egalitarian societies on earth. To me words like "better" or "worse" are very much relative in nature. The Japanese don't see it that way I think. They have a pretty clear image of what, for instance, the perfect girl is like. To be more precise, she's a bit like Yui, Moa and Suzuka.

Despite my going on about this I want to stress that I'm happy for anyone who can enjoy idol culture and don't wish to ridicule or insult them in any way. We all have our quirks, take for example...

Metal fans obsessing over metal things

I'm not the type to care about genre or subculture a lot, but if I had to label myself I'd probably go with "alternative music" enthusiast. Alternative music, alternative rock, indie rock, by this point all those terms are so vague they can include pretty much anything, and I like it that way. Metal music seems to work in exactly the opposite manner, with metalheads arguing over what is and isn't metal.

From what I can tell metal fans are very passionate lovers of music, but one thing they apparently love even more is taxonomy. Every single slightly distinct sound has to be categorized in it's own subgenre, sometimes to a rather perplexing degree. Most readers will probably remember ADoseOfBuckley's rant about some metalhead's reaction to BABYMETAL. A bloke named Brian made a response where he argued that metal subgenres are important because metal is so incredibly diverse. He then goes on to give a few examples, and I have a really hard time telling if he's joking or not. There doesn't seem to be any significant difference between those sound bites, not so much that they should be put in different subgenres.

Doesn't this kind of thing stifle creativity? If you resigned yourself to being, say, a black metal band, does that mean you have to make music that sounds exactly the same for the rest of your career? Might this have something to do with the fact that so many metal fans saw BABYMETAL as a breath of fresh air? I've already seen some people complain that Road Of Resistance doesn't sound like BABYMETAL. I'd like to ask those people if they've considered that might be a good thing. The last thing we want is BABYMETAL becoming just as stagnant as the rest of the genre.

There's other things too of course: do the girls actually like metal music, is it all part of their image? It's the kind of pondering that keeps us all busy while we wait for the next big story. Honestly though, if BABYMETAL decided to start doing Irish folk music all of a sudden, it wouldn't bother me as long as they did something interesting with. It's their fresh interpretations of old genres that makes people take interest after all. Which brings me to...

People take interest

This one is kind of a double edged sword. When mentioning BABYMETAL you are pretty much guaranteed to get a reaction from people. Sometimes they grab their hair with both hands and cry out to the heavens, sometimes they just stare with a look of confusion on their face, sometimes the response is quite positive, even if it's lukewarm at first. Whatever the reaction may be, I've never come across anyone who just didn't care. I know I've introduced BABYMETAL to at least two people who liked it, possibly two more.

Metal fans often express disappointment that the music they love is so often ignored by the mainstream. On that point I can sympathize, because being an alternative rock fan is almost defined by that experience. I know this scene is full of hipsters who pride themselves on listening to music you never heard of, but frankly I'm sick of it. I'm sick of nobody caring about the music I love, sick of every conversation about it lasting a few sentences and always ending with "don't know them". I never wanted to be a hipster, I just like what I like.

That's why seeing such a widespread and varying reaction to BABYMETAL gives me hope...

Hope

The Huffington Post did an article a few days back about which Japanese acts should be on your radar in 2015. In it they proclaimed that "This year is going to see Babymetal go mainstream, trust me." I can't tell you how much I hope they're right. BABYMETAL is like a shining bright light guiding me out of the marshes of obscurity. They have become very special to me. Being able to see their rise over the past year unfolding before my very eyes (well, most of it anyway). Every time I rewatch the footage of them slowly entering the stage at Sonisphere I feel like I'm witnessing a small miracle, the excitement gushing through me. The fact that more and more people are discovering them right now as I type this and that we have no idea yet where it might end, all of it sparks a passion in me like never before. It was pretty satisfying to see Kendrick Lamar make it big, as well as Daft Punk FINALLY getting their big hit, but nothing compares to the absolute ecstatic joy I will feel if BABYMETAL succeed in taking over the world.

I'm not the only one who feels that way. Apart from our mutual desire to see BABYMETAL make it big, like me hoping to become part of the mainstream through them, many have their own high hopes for the metal trio. Metalheads hope they can revitalize interest in metal music, idol fans hope they won't have to hide their hobby any more, even Japanese musicians see a glimmer of hope that BABYMETAL  will finally pave the way for their success abroad. It's quite a lot to put on the shoulders of the three girls and the team behind them, but don't you worry: we'll be behind you, cheering you on, every step of the way.

Why The Red Night Live Album Is Superior To The Studio Album

Live albums are usually somewhat of a mixed bag. They of course miss the slick production and eye for detail a studio recording would have, but in it's place there is the honest experience, the story it tells of that one evening, faded in the memories of most except those who were there. This is the story of one such evening.

Everyone realises by now the girls of BABYMETAL are experienced and professional performers, but the other side of that coin is that they are three teenagers doing their biggest gig up to that point on ground sacred to metal and rock fans. Understandably they sound a bit nervous at the start, which isn't helped by the opener being Megitsune, a song Suzuka has never been entirely comfortable singing. She slowly gets more in her element as the concert progresses, but it isn't until the fourth track, Iine!, that things really fall into place for her. After that she manages quite effortlessly.

There are of course a few more hiccups here and there, such as Yui and Moa sounding out of breath at certain moments, particularly during the performance of Onedari Daisakusen. By far the biggest disruption of the evening though occurs during Head Bangya!! when Yui falls of the stage and is out for the rest of the song. It's a bit sad that my three favourite tracks from the studio album (Megitsune, Onedari Daisakusen, Head Bangya!!) are worse off here, but that's all part of the drama. We now know Yui's accident had no serious consequences, but you can still feel that moment of confusion and concern as one voice is suddenly silent.

Other songs however sound much better. Rondo of Nightmare is transformed from a somewhat lacklustre sibling to Akatsuki into a passionate experience, by way of excellent musicianship of the Kami band and an unleashed Su-metal! Iine! goes from a big ball of weirdness to a pumping, joyful kawaii-metal anthem, but the biggest improvement is definitely the Youtube wonder itself, Gimme Chocolate!!. Now that I've had a chance to hear the song in concert (back in November), and know how it's supposed to sound, the studio version seems a bit lacking. This one is its superior, dark and menacing with the riffs being much more punctuated and less a wall of noise, even though it's one of the earlier tracks and the girls are still struggling somewhat against the band.

I would be committing a great injustice if I didn't take a moment to mention the mind blowing performance of the Kami band throughout. Never missing a beat, these men are truly masters of their trade. Taking centre stage on the album are an extra long rendition of Song 4 as Yui and Moa run to every corner of the Budokan arena to lead the chants and the excitement rises, and Akatsuki, which takes a step back first with it's quiet opening only to burst into full force a few moments later. Suzuka is at her very strongest here too, wrenching every drop of raw emotion out of it that she can. To me this transition is the most memorable highlight of the entire thing. It is a bit strange to hear Babymetal Death being played after that, because it's near the end of the concert after such a peak moment. It's well performed here, but it suffers from not being the opening track.

So our story works its way to its conclusion: a rendition of Ijime Dame Zettai that's so fluent it's hard to distinguish it from a studio recording, the band and the girls by this point being completely absorbed in the flow of the evening. But as we close the curtains, an echo from the future sounds, unbeknown to the characters in the story. The new track Roads of Resistance is played at the end, the studio version mind you, a successful collaboration with the British band Dragonforce. It's a very upbeat tune that leaves me with the feeling that great things are still in store for BABYMETAL, just as there were on that evening in march.

A while back I tried to do a review of BABYMETAL the albumn (yes, another one, because why not). I had the whole thing written down, but threw it away because I wasn't happy with how it turned out. It's just not possible, for me at least, to do the studio album justice in all its weirdness and inconsistency, even though I do love it. Red Night somewhat brings BABYMETAL back with their feet on the ground, not enough to loose their unique charm, but just enough to notice how genuinely great their music is, even when it's not flying high tripping on some weird mixture of kawaii and acid. That makes this a tale to remember, and to relive as often as I can.

Confessions of a BABYMETAL Convert

This piece is written in English for the benefit of any non-Dutch speaking Reditters.

Japanese translation / 和訳  

It's quite astounding really, how much I've grown to love BABYMETAL over the past few weeks. It is something I never thought I'd give a crap about. A J-pop group doing heavy metal? Don't be absurd! Yet here I am, writing this piece. How could this have happened?

At one time I was a typical music snob. My main sources of information about music were Pitchfork and magazines like Oor. My favourite band was Radiohead. I had very little interest in metal music, which I felt put way too much emphasis on technical musicianship instead of genuine creativity. Still, there was some metal I enjoyed, something I couldn't say about J-pop. In fact, I would've been hard pressed to find a J-pop song that I could stand to listen to for more than a minute at a time. I imagined this was how it was always going to be.

Then it happened. A well meaning youtuber put a clip of BABYMETAL at the end of one of his videos (the legend "z" rendition of Headbanger, as I later found out). I must admit I was intrigued right away, though it took me a while to investigate further. One thing the reader mustn't think of me is that I'm the kind of person who looks down on Japanophiles. In fact, I've had some interest in the country myself for quite a while. I'm a dedicated history fan you see, and the second half of the nineteenth century in Japan ranks as one of the most interesting periods in history in my opinion. Plus the endless stream of media coming from that country has made it so that the look and feel of suburban Tokyo are probably more familiar to me now than, say, those of atypical Dutch cities like Arnhem or Maastricht. So this strange new group I had encountered seemed like just one more example of the exotic weirdness that country had so richly provided me with since my childhood.

So, after some time had passed, I decided to give their album a listen. My first reaction was one of surprise. The reader has to understand that at this point I knew absolutely nothing about the group. I, for instance, was confused as to why in the first track only the vocalists were introduced and not the rest of the band. It was weird to be sure, but after getting over the initial shock and listening to the entire album twice I found myself enjoying it. For a long time time I pondered over the reason for my sudden interest in music I should, by all rights, hate. Finally it hit me: how many times have I not looked at all those super serious metal bands shouting and screeching with ugly sounding guitar noise underneath it, only to turn my head and plug my ears. How great wouldn't it have been if three teenage girls suddenly started prancing around the stage and make the whole thing seem ridiculous? Or, to look at it from the other side, wouldn't it be amazing to watch one of those unbearably saccharin J-pop music videos and suddenly have a loud metal band start playing in the background? It's such an unlikely combination, yet they offset each other so well, making for such a perfect fit that it's almost surprising nothing like this has been tried before, though admittedly it would take some sort of mad genius to come up with this.

I read a comment a while back complaining that BABYMETAL is nothing more than "metal for hipsters", which I guess could be true. I certainly got my share of ironic enjoyment out of them initially. But if that was the end of the story I wouldn't be writing this. As I listened to the album over and over again something happened. I started to genuinely love it. I started to love it like I was discovering my favourite bands again for the first time. Listening to BABYMETAL the album gave me the tingling sensation that triggered flashbacks to hearing for the first time albums like Modern Life Is Rubbish, OK Computer or In The Aeroplane Over The Sea. That sensation of knowing you're hearing something completely new and fresh and awesome!

Needles to say I was hooked in no time. Only problem was that at this moment BABYMETAL only has one album out. When I got this into an act in the past they usually already had a few records under their belt. I would first listen the hell out of one album and when that got stale I'd move on to the next one and later return to the first one. That way I could keep rotating until I'd heard all their albums about a million times each, at which point I'd move on to looking up facts about them on the internet to fill the void. But with only one album at my disposal and thus nothing to move on or go back to, I was reduced to surfing the web within less than a week. That's when I found the BABYMETAL subreddit and made the discovery that I'd only just missed them when they performed in Europe. That was also when I found a lot of concert footage which made me appreciate them on a different level yet again. To see a mere sixteen year old girl command a crowd of forty thousand metalheads and compel them to sing along to sweet and catchy pop music warms my heart. But more than that, it's as if the heavy music on the background has pulled these girls out of the bubble world made of sugar and innocence that these Japanese idols seem to exist in and has allowed their natural charm to shine through. Lead singer Suzuka Nakamato certainly exudes tons of charisma when she's on stage, like Kurt Cobain when he had a good day, only different. Maybe I'm exaggerating a bit, but I'm honestly surprised by how much I liked watching their live performances.

As if that wasn't enough, BABYMETAL have also rekindled my passion for music in a way I never thought possible. I hadn't even noticed it starting to fade! While writing this I listened to the entirety of Physical Graffiti, something I hadn't done in at least four years. It's one of several records I used to listen to which I've been revisiting lately, only to fall in love with them all over again. I don't remember music ever having that kind of impact on me and I'm truly grateful.

Declaring BABYMETAL to be my new favourite act would be going too far, but they've hit bullseye with me to be sure. I'm curious to see how they'll hold up, what their next album will sound like (though we'll probably see lots of singles from them first), how my thoughts on them will be in, say, two years time. I doubt they will ever surpass Radiohead in my mind though, mainly because I'd be lying if I said I didn't resent the fact everything about them is so bloody fabricated. Despite all the material I've seen on the subreddit, all the photos, interviews and "biographies", I still have no idea who Suzuka Nakamato, Yui Mizuno and Moa Kikuchi really are. Still, nothing is impossible, if anything the last few weeks have certainly proven that!

Top Twintig Albums

De afgelopen jaren heb ik met wisselende intensiteit naar muziek geluisterd, iets wat ik op de middelbare school helemaal nooit deed. Inmiddels heb ik behoorlijk wat albums achter de kiezen, genoeg om een lijstje van twintig van al mijn favorieten te maken. Aangezien ik met ongenoegen heb moeten toekijken hoe zowel Pitchfork, Allmusic als Rolling Stone dat vreselijke liedje 'Call me maybe' op hun eindejaarslijstjes zette, is dit misschien een goed moment om dit van me af te schrijven. Natuurlijk zal dit lijstje nog wel veranderen in de toekomst, maar dit zijn op dit moment mijn favoriete albums. En gezien hoe moeilijk het was om slechts twintig albums uit te zoeken zal het denk wel even duren voor ik weer zoiets probeer.

20. Arcade Fire - Funeral (2004)

Lange tijd vond ik de enorme lof die werd uitgestort over dit album nogal overdreven, en eigenlijk vind ik dat nog steeds wel een beetje. Funeral klinkt gewoon niet als een muzikaal meesterwerk, nog als een album dat je aan het denken zet. Toch heeft het voldoende indruk op me gemaakt om het hier op mijn lijstje te zetten. De aantrekkingskracht van Funeral is dan ook niets meer dan pure, rauwe emotie, zonder schaamte, zonder terughoudendheid. Niet dat het slecht geschreven is, zeker niet, er is genoeg om over na te denken tijdens de heftige opening en staart van het album, en het wat rustigere midden, maar het zijn gedachten die wat rondzweven tussen de tumult van het onderwerp dat Arcade Fire besloten heeft te tackelen. En dat onderwerp is, je raad het al, de dood, en hoe dit naderende lot als een zwaard van Damocles boven het hele leven hangt, maar ook over hoe er delen van ons zijn die de dood zullen overleven, zelfs als wij dat niet doen. Daar hoef je niet over na te denken, dat voel je gewoon.

19. Pearl Jam - Ten (1991)

Wie Ten opzet hoeft niet lang te wachten voordat de beuk er flink in gaat. Al in het eerste liedje komen de huilende gitaren en de stem van Eddie Vedder, vol van wanhoop en agressie, je al met volle vaart tegemoet. Een voorbode voor dingen die komen gaan. Ten zit zo tjokvol opzwepende en inspirerende rocknummers dat het soms wat aan de overweldigende kant kan zijn. Dat is dan ook het enige wat ik aan te merken heb op dit album: je krijgt haast geen enkele adempauze, het blijft maar door denderen. Daardoor kan het soms nogal een uitputtende tocht naar de eindstreep zijn. Maar met de muziek valt niet te twisten. Ik kan zo'n beetje ieder liedje van Ten op ieder moment afzonderlijk opzetten en enorm genieten. Ieder liedje voelt gewichtig, alsof het een heel verhaal op zichzelf vertelt. Geen enkel nummer voelt als opvulling, of is duidelijk minder dan alle andere. Dat alleen al is een ongelofelijke prestatie. Tel daar nog bij op dat ieder het album vol zit met heerlijke hooks en memorabele melodieën en je hebt het recept voor een klassieker.

18. Sigur Rós - Ágætis byrjun (1999)

Wat ben ik blij dat ik de naam van dit album niet daadwerkelijk hoef uit te spreken. Voor wie het weten wil: het is blijkbaar IJslands. Sigur Rós staat ook bekend om het gebruiken van onzinwoorden in hun teksten, dus zeker kan ik niet zijn. Niet dat het voor mij wat uitmaakt overigens, ik snap van beiden even veel. De muziek moet dan wel heel uitzonderlijk zijn als het alleen al daardoor op een lijstje als deze terecht kan komen. Dat is het dan ook. Ágætis byrjun is de meest unieke muziek ervaring die ik ooit ben tegengekomen. Ongeacht waar ik ben, ik kan mijn oordopjes indoen, dit album opzetten en me in een volstrekt andere wereld wanen. Ágætis byrjun is een ode aan pure schoonheid, een pleidooi dat muziek niet altijd hard of rauw of uitbundig hoeft te zijn om een impact te hebben. In plaats daarvan neemt het rustig de tijd om de luisteraar in te palmen, en een enorm cynicus die daaraan weerstand kan bieden. Ik in ieder geval niet. Ágætis byrjun is ook een album met herinneringen, een geruststellende stem in mijn oor voor turbulente momenten, of momenten waarop het gewoon even fijn is je in een andere wereld te wanen.

17. Eminem - The Marshal Mathers LP (2000)

Vandaag de dag dag is Eminem gewoon een van die vele middelmatige rappers die af en toe een hitje heeft. Maar hoe anders was die situatie aan het begin van deze eeuw. Als Eminem in 2003 was overleden, had hij waarschijnlijk in het rijtje Jim Morrison, John Lennon, Kurt Cobain gestaan. Dat is met name te danken aan drie albums die hij tussen 1999 en 2002 maakte, waarvan deze over het algemeen als de beste wordt beschouwd. The Marshal Mathers LP is een album dat klinkt als razernij, soms tot het angstaanjagende aan toe, maar met net genoeg knipogen om te weten dat het allemaal maar fantasie is. Dat is wat Eminem zo goed maakt: hij kan gevaarlijk klinken, maar drijft even goed de spot met zichzelf ("You better, get rid of that nine, it ain't gonna help. What good's it gonna do against a man that strangles himself?"). Het is af en toe ook een uitdagend album. Wanneer het even heel serieus wordt tijdens "Stan" of tijdens het meest duistere en geweldadige nummer "Kim" lopen de koude rilling je over de rug en kan het soms moeilijk zijn te blijven luisteren. Maar stoppen wil je zeker niet.

16. Led Zeppelin - Led Zeppelin IV (1971)

Led Zeppelin heeft zoveel goede albums gemaakt dat het erg moeilijk is er maar eentje uit te kiezen. Als het dan toch moet, dan maar het album waar "Stairway to Heaven" op staat. Iedereen kent het, iedereen vindt het geweldig. De rest van het album is echter ook zeer de moeite waard. Dit is Led Zeppelin op het top van hun kunnen. Allerlei muziekstijlen passeren de revue: van Hardrock tot klassieke jaren vijftig rock-'n-roll (maar dan in een nieuw jasje), van ballades tot blues, en dat alles in acht nummers. Maar nooit klinkt een nummer alsof het niet thuishoort bij deze band of dit album, alles wordt moeiteloos aangepast aan de stijl die de band al jaren aan het perfectioneren was. Led Zeppelin werd indertijd vaak beschuldigd van het maken van oppervlakkige muziek die zijn populariteit vooral te danken had aan naamsbekendheid en goede marketing. Om het tegendeel te bewijzen werd de naam van de band weggelaten van de platenhoes, zodat de muziek op zichzelf zou staan. Ondanks dat werd Led Zeppelin IV een doorslaand succes. Gelukkig maar, want dit album verdiend het.

15. The Smashing Pumpkins - Mellon Collie and the Infinite Sadness (1995)

Achtentwintig liedjes en ruim twee uur lang kan je genieten van een luistersessie naar Mellon Collie and the Infinite Sadness, een album waarvan zelfs de naam heerlijk is om uit te spreken. Het moest de The Wall van de jaren negentig worden: een conceptalbum dat het verwarde, radeloze gevoel van de adolescentie vangt, verpakt in een dikke laag tijdgeest. Voor wie slechts enkele liedjes van The Smashing Pumpkins  kent ligt de vergissing op de loer ze in een hokje te plaatsen waar ze niet in horen. Ja, er staan enkele (voor die tijd) harde metal nummers op, maar dat zou je niet denken als je het album net hebt opgezet en de zachte pianoklanken van de titelsong je tegemoet klinken. Noch als het tweede nummer, het symfonische "Tonight, Tonight", begint te schallen. Mellon Collie klinkt soms apathisch, soms getergd, soms vol van levensvreugde. De muziek veranderd mee in stijl en toon, niet gehinderd door beperkingen van éen genre. Mellon Collie mag dan nooit de status van The Wall hebben bereikt, in kwaliteit blijft het niet ver achter.

14. My Bloody Valentine - Loveless (1991)

Dat ik Loveless een fantastisch album vind moge duidelijk zijn, maar waarom eigenlijk? Dat is altijd een lastig verhaal bij abstracte kunst, en Loveless is verreweg het meest abstracte album op deze lijst. De teksten zijn voor het grootste deel onverstaanbaar, de gitaren soms zoveel vervormd dat ze niet eens meer als gitaren te herkennen zijn en de melodieën zijn ongrijpbaar, als ze al te horen zijn. Loveless klinkt haast paradoxaal in hoe het schitterende muziek laat verijzen uit de onoorbare herrie. Het is muziek door een kleurenfilter, een waas waarin alleen nog vage vormen hoorbaar zijn. De muziek is simpel maar gecompliceerd, lelijk maar ontzettend mooi, droevig maar vreugdevol. Waar andere albums een specifiek verhaal proberen te vertellen met een combinatie van tekst en muziek, hoeft Loveless het niet eens te proberen. Het is al die dingen waar andere albums over proberen te vertellen. Het is een eindeloze bron van energie waar ik iedere keer dat ik er naar luister weer iets nieuws in kan ontdekken.

13. Pavement - Crooked Rain, Crooked Rain (1994)

Pavement is voor mij de belichaming van vroege en midden jaren negentig indie-rock. Dat terwijl ze een geheel eigen stijl hadden die ver af stond van de sombere, ruigere stijl  die het decennium typeerde. Crooked Rain, Crooked Rain is wat mij betreft hun beste werk: een album zonder duidelijke boodschap, maar dat de luisteraar toch een hart onder de riem wil steken. Dat is wat mij met name aanspreekt, zonder echt iets te zeggen biedt het toch een soort troost. Het is een viering van het leven, met al zijn ups en downs, en ik kan er nooit naar luisteren zonder een glimlach te vertonen. Het is bijna aandoenlijk in zijn naïviteit. Behalve dat klinkt het geheel vrij simpel, rechttoe rechtaan. De gitaren pingelen lekker weg, met af en toe een huilende uithaal, terwijl zanger Stephen Malkmus met zijn niet al te indrukwekkende stem teksten zingt waarvan de betekenis mij nog steeds grotendeels ontgaat. Crooked Rain, Crooked Rain is een album voor wie gewoon even lekker naar niet te zware muziek willen luisteren om hun gedachten te verzetten. Daarin is het een toonbeeld van perfectie.

12. Pink Floyd - The Wall (1979)

Eigenlijk is The Wall veel te goed om door een snotneus als ik enkel op nummer twaalf op zijn lijstje te worden gezet. Pink Floyd toonde zichzelf de ware opvolger van The Who met deze bijna anderhalf uur durende rock opera die de langzame neerwaartse spiraal naar sociaal isolement van een man volgt, beginnend bij zijn geboorte. Als ik één puntje van kritiek zou moeten noemen, dan zou het zijn dat dit album enigszins het tegenovergestelde probleem heeft van Ten: er zijn te veel dode momenten. Pink Floyd heeft nooit een reputatie gehad van het maken van rappe muziek, maar dat wordt hier extra benadrukt omdat The Wall minimalistischer klinkt dan vorige Pink Floyd albums. Ondanks dat is The Wall nog steeds ongehoord goed. Wie krijgt er geen kippenvel als er na een minutenlange opbouw het tweede deel van de titelsong wordt ingezet, en Roger Waters kil en vastberaden "We don't need no education!" zingt? Wie kan zijn emoties bedwingen terwijl het album langzaam toewerkt naar het majestueuze einde waarin de hoofdpersoon zich eindelijk realiseert dat hij krankzinnig is geworden? Ik niet!

11. Nirvana - In Utero (1993)

Het is haast onmogelijk om naar In Utero te luisteren zonder de connectie te leggen met de zelfmoord van de zanger en gitarist van Nirvana, enkele maanden na het verschijnen van dit album. Kurt Cobains liedjes klinken getergder dan ooit, terwijl hij zingt hoe de liefde van zijn fans hem pijn doet, hoe al zijn goede bedoelingen niets dan rampspoed brengen, hoe hij het gevoel heeft al zijn roem en populariteit absoluut niet te hebben verdiend. Zonder deze context klinkt In Utero als een zeer gewaagd en rauw punkrock album, wars van de gelikte productie van zijn voorganger. Het  klinkt echter ook wat volwassener, terughoudender. De fantastisch geschreven teksten hinten vaak maar lichtjes naar waar het liedje echt over gaat. Liever spreken ze in metaforen dan te zeggen waar het op staat. Maar met de context wordt In Utero een hartverscheurend testament van een jonge rockster die de druk van het publieke bestaan niet meer aan kon. Ironisch genoeg laat dit album horen hoe veel talent er met hem verloren ging.

10. R.E.M. - Automatic for the People (1992)

Weer een album dat ik graag hoger had gezet, ware het niet dat er negen albums zijn die ik nóg beter vind. Luisteren naar Automatic for the People is een haast religieuze ervaring, misschien omdat het qua onderwerp een wat religieuze insteek heeft. R.E.M. was na het wat matige voorgaande album bang dat ze hun inspiratie kwijt waren, en overwogen om in lijn met de nieuwe muzikale trends een wat harder rock album te maken. Wat het uiteindelijke tot uitgroeide is een ontroerende zoektocht naar de zin van het bestaan. Zonder al te veel af te wijken van de muzikale stijl van eerdere albums raakt Automatic for the People een snaar zoals geen ander album dat ooit bij me heeft gedaan. Het is gevuld met heerlijk zoete melancholie, prachtige poëtische teksten over verre herinneringen, en af en toe, zoals tijdens het bemoedigende "Everybody Hurts", is het zeer direct met zijn boodschap. Automatic for the People is een tranentrekker met een positieve kijk op de wereld. Na het luisteren voelt het leven plotseling weer even als een prachtig, groots avontuur.

9. Radiohead - The Bends (1995)

De foeilelijke afbeelding op de hoes is gelukkig niet representatief voor de inhoud. Voor wie zich afvraagt waar alle ophef rond Radiohead nou om te doen is, raad ik aan om bij dit album te beginnen, in plaats van bij het wat matige eerste album. Natuurlijk hadden ze al de duistere klank waar ze zo bekend om zijn geworden, onder andere te horen in hun hitsingle "Creep", maar waar Creep een beetje aanvoelde als de klaagzang van een zeurderige tiener, weet Radiohead  genoeg gevoel en subtiliteit in de teksten en de uitvoering te leggen om deze klaagzang oprecht over te laten komen. De zeurderige tiener is veranderd in een doorsnee persoon die zichzelf steeds meer vervreemd weet van de in rap tempo geïndividualiseerde samenleving. De wereld om hen heen voelt onecht aan en is niet meer geïnteresseerd in zijn problemen, die zich als gevolg daarvan alsmaar ophopen. Hij keert zich af van de wereld zoals de wereld zich volgens hem heeft afkeert van hem. Het is een enorm krachtig sentiment dat, wat mij betreft, geleid heeft tot de best geschreven teksten in de lange carrière van deze band. Liedjes als "Fake Plastic Trees", dat op rustige toon een treffend beeld schetst van een wereld waarin alles kil en oppervlakkig aanvoelt, en "Just", dat in een zeldzaam moment van helderheid alle illusies neersabelt ("You do it to yourself, you do. That's what really hurts..."), zijn enkele van de hoogtepunten. Maar er is eerlijk gezegd geen enkel liedje op The Bends dat ik niet ontzettend goed vind, en dat kan ik van de meeste albums, zelfs op dit lijstje, niet zeggen. Muzikaal gezien is dit het eerste album waarop Radiohead de wat meer experimentele kant op ging, een weg die ze verder zouden bewandelen naarmate de tijd vorderde, maar het is nog steeds duidelijk een rock album. Alles bij elkaar maakt het The Bends een onweerstaanbare moderne klassieker.

8. Daft Punk - Discovery (2001)

Het is niet makkelijk om een Daft Punk fan te zijn. Jaar na jaar sta je droog, afwachtend of het Franse duo nou eindelijk weer eens een fatsoenlijk project gaan afleveren. Ja, in 2007 kregen we het fantastische live album "Alive 2007", Maar het laatste studio album dateert uit 2005 en was ronduit teleurstellend. Voor de rest houden ze zich bezig met het maken van saaie films, saaie soundtracks voor saaie films..... en dat is het wel zo'n beetje. Je blijft echter maar wachten omdat je weet waar Daft Punk toe in staat zijn als ze echt willen, want nu bijna twaalf jaar geleden gaven ze ons Discovery. Toen het album pas verscheen was de pers over het geheel genomen gematigd positief, maar de ongelovigen zijn sindsdien teruggekomen op hun twijfels. Discovery is het album dat mij liet horen dat elektronische muziek nu echt volwassen geworden is en als volwaardige kunstvorm moet worden beschouwd. Techno beats worden afgewisseld met aanstekende disco samples en zachte elektronische ballades, die, hoewel wat klungelig geschreven (Fransen die in het Engels schrijven pakt niet altijd even goed uit), een pure emotie vol kinderlijke onschuld uitstralen. Dat was dan ook de achterliggende gedachte bij het maken van dit album: het gevoel van verbazing en kinderlijke naïviteit, die de wereld zo wonderbaarlijk maken als je klein bent, te vangen in muziek. Het Daft Punk duo greep daarvoor terug op vele samples uit hun eigen jeugd, maar zelfs als niets je bekend voorkomt (zoals in mijn geval) komt de boodschap nog steeds uiterst effectief over. Geen andere muziek ervaring geeft je het gevoel zo blij als een kind te zijn (letterlijk) als deze dat kan. Wie het album geluisterd heeft en er net zo aan verslingerd is geraakt als ik, wil ik verwijzen naar de animatiefilm "Interstella 5555" die speciaal werd gemaakt om als lange muziekvideo te dienen bij dit album. Je zult je zeker niet vervelen.

7. Pink Floyd - The Dark Side of the Moon (1973)

Wat kan ik nog zeggen over The Dark Side of the Moon? Het was het album dat Pink Floyd op de kaart zette, het eerste album waarop ze afstapte van de onpraktische gewoonte om nummers van meer dan twintig minuten lang op hun albums te zetten, het album waar Pink Floyd zich voor het eerst politiek mee profileerde. Ik vermoed dat sommigen het nummer "Money" alleen zullen kennen van de vele reportages over de financiële crisis die het als tune gebruikten.  Pink Floyd bewees met dit album dat ze de stap konden maken naar wat meer conventionele muziek zonder de kwaliteiten die hen zo bijzonder maakten op te offeren. Wat niet wil zeggen dat The Dark Side of the Moon een dertien in een dozijn album is. Het begint rustig, maar bouwt langzaam op naar de magistrale finale waar in de laatste zin eindelijke de titel van het album wordt verklaard. Onderweg horen we het verhaal van een driftig wezentje dat niet stil kan zitten, als er eerst over hem gezongen wordt en we daarna het gejaagde gevoel zelf kunnen ervaren in muzikale vorm. Daarna een vertelling over het schijnbaar wegvloeien van het kleine beetje tijd dat we hebben op deze wereld, een gevoel dat we allemaal wel eens hebben wanneer het weer eens opvalt dat de dagen steeds sneller voorbij lijken te gaan. Door politieke dalen voert ons pad dan, om er uiteindelijk achter te komen dat het weinig zin heeft je bezig te houden met zaken als winstbejag of arbitraire verschillen tussen wij en zij. Alles is vergankelijk en alles wat wij op aarde doen, alles waar we van houden, de hele vaart der volkeren is maar een klein onderdeel in het grote geheel. Als Pink Floyd levensbeschouwelijk wil zijn pakken ze het duidelijk niet klein aan. Maar niet alleen de boodschap is groot, alles klinkt groots. Pink Floyd is nooit bang geweest de tijd te nemen hun verhaal te doen en dat betaald zich terug. Of het liedje nou echt iets zegt of niet, het klinkt in ieder geval adembenemend.

6. Wilco - Yankee Hotel Foxtrot (2001)

Yankee Hotel Foxtrot is een meesterwerk, maar dat zou je niet zeggen als je het zo vluchtig voor de eerste keer hoort. Het klinkt ingehouden, simpel, fragiel, een beetje jolig op sommige plekken zelfs. Dus wat maakt het nu zo bijzonder? Dat is eerlijk gezegd een hele goede vraag, maar ik ga mijn best doen. Ten eerste bevat het twee van de meest ontroerende liefdesliedjes die ik ooit gehoord heb: "Jesus etc" en "Reservations". Ik weet niet precies waarom, maar als ik Jeff Tweedy vol smart "You were right about the stars: each one is a setting sun" hoor zingen weet ik op de een of andere manier precies waar hij het over heeft. Iedere keer wanneer ik weer een plastic aanvoelend popliedje hoor over hoe de zanger je voor eeuwig lief zal hebben, bedenk ik wat een schril contrast dat is met de ingehouden woorden die je hoort aan het einde van dit album: "I've got reservations, about so many things, but not about you!" Dat klinkt mij zoveel oprechter in de oren dan iemand die eeuwige trouw beloofd. Zo zit Yankee Hotel Foxtrot vol met precies juist gekozen woorden, begeleid door zachte, strelende melodieën die de ingehouden toon van het album perfect aanvullen. Het feit dat Wilco het simpel houdt, zonder zware gitaarriffs of ondersteuning van grote strijkersorkesten, en zich primair houdt bij akoestische gitaar en piano versterkt de sfeer die ze proberen te creëren nog meer. Yankee Hotel Foxtrot weet zware onderwerpen op een makkelijk te slikken manier te brengen, maar is ook niet bang om af en toe een vrolijke noot te laten horen. Ik moet eerlijk bekennen dat ik niet direct weg was van dit album. Het heeft wat tijd nodig voordat je gaat horen wat er zo bijzonder aan is. Maar als je eenmaal de tijd genomen hebt een relatie op te bouwen met deze muziek, kun je niet anders concluderen: Yankee Hotel Foxtrot is een meesterwerk.

5. Kendrick Lamar - Good Kid, M.A.A.D. City (2012)

Misschien is het nog te vroeg om Good Kid, M.A.A.D. City uit te roepen tot een van mijn favoriete albums aller tijden. Zo lang is het immers nog niet uit. Ik kan het echter niet over mijn hart verkrijgen dit album niet hier op mijn lijstje te zetten. Wat Kendrick Lamar klaarspeelt met het vertellen van zijn levensverhaal, hoe hij mij mee weet te nemen langs alle tragische en inspirerende momenten die hem gemaakt hebben tot de rapper die hij is, heb ik niemand ooit na horen doen. Het vergt moed om zo open te zijn over de meest pijnlijke momenten in je leven, en ik als luisteraar voel me bijna ongemakkelijk over hoe diep ik doordring in zijn verleden en zijn familieleven. Hij vertelt over zijn jeugd in Compton, een buitenwijk van Los Angeles, en hoe hij verwikkeld raakte in bendes, drugs en alcohol. Het verhaal wordt niet chronologisch verteld dus meerdere luistersessies  zijn aanbevolen. We horen over hoe zijn dromen van geld en lustige escapades met meisjes ontaarden zonder dat hij er controle over lijkt te hebben. De uiteindelijke inkeer die plaatsvindt na een persoonlijke tragedie zorgt bij mij nog steeds voor kippenvel iedere keer als ik het hoor. Vanaf het eerste moment legt Kendrick heerlijke pakkende rijmen aan de dag, zonder ooit opschepperig te worden of te proberen zijn daden goed te praten. Tenzij hij even in de huid van een personage kruipt, meestal een jongere versie van zichzelf, soms iemand die hij heeft gekend. Geen album dat ik ooit heb gehoord heeft zo'n heftige emotionele reactie teweeg gebracht, en het heeft daadwerkelijk de manier waarop ik naar een aantal dingen kijk veranderd. Of alles wat hij zegt echt waar is? Wie zal het zeggen. Het zorgt in ieder geval voor een fantastisch verhaal.

4. Radiohead - Kid A (2000)

Nooit zal heb ik een album gehoord waar ieder nummer, ieder puzzelstukje zo perfect in het geheel past, waar het hele album zo uniform klinkt zonder eentonig te worden, als Kid A. Nooit ook heb ik een album gehoord waar een band zo'n radicaal nieuwe weg insloeg en toch zo'n hoge kwaliteit wist te behouden. Het album dat bovenaan talloze albums van het decennium lijstjes eindigde en, samen met dat andere grootse Radiohead album, door velen als het beste werk van de band tot nu toe wordt beschouwd, verdient alle lof. Opmerkelijk, want niemand lijkt te weten waar het echt over gaat. Niet verwonderlijk. Zanger Tom York leed in de aanloop naar de opnames van dit album onder een hardnekkige writersblock, dus schreef hij op een gegeven moment maar op wat er in zijn hoofd opborrelde, gooide papiertjes met de stukjes tekst in een hoge hoed en zette ze achter elkaar in de volgorde waarin ze getrokken werden. Het resultaat suggereert een onderwerp gelijk aan de vorige albums, namelijk vervreemding van de samenleving, maar op Kid A klinkt het nog eens extra onheilspellend. De titel Kid A slaat op de eerste gekloonde mens, een creatie net zo synthetisch als de willekeurig bij elkaar geraapte teksten. Het album zelf klinkt als een lange, eindeloze nachtmerrie, een koortsdroom, dankzij de bizar klinkende elektronische muziek die Radiohead deze keer besloot te mixen met meer conventionele instrumenten. Afhankelijk van eigen interpretatie is het laatste nummer het verlossende ontwaken uit de droom, of een liedje over de zelfmoord van Kid A om aan de nachtmerrie die zijn leven is te ontsnappen. We zullen het waarschijnlijk nooit weten. Iedere keer als ik bij het einde kom heb ik even de neiging om opgelucht adem te halen, terwijl ik terug stap in mijn eigen wereld die gelukkig heel wat reëler aanvoelt.

3. Nirvana - Nevermind (1991)

Er zijn maar weinig albums waarbij het zo moeilijk is iets nieuws te zeggen als deze. Hele boeken zijn geschreven over de  culturele impact die het had, van het prille begin van Nirvana in Seattle tot het enorme onverwachte succes dat hen plotseling tot de verlossers van de rockmuziek bombardeerde. Ze kwamen dan ook precies op het juiste moment. De wereld had dit album hard nodig en de culturele impact die het heeft gehad is inmiddels legendarisch geworden. Maar is dit album nou echt zo goed als de hype doet geloven? Er is een grote groep mensen in deze wereld die het een van de meest overschatte albums aller tijden vindt. Zoals de plaatsing op dit lijstje doet vermoeden ben ik niet een van die mensen. Voor mij is het een explosie van creativiteit en energie, punkrock op zijn best. Iedereen kent het openingsnummer "Smells Like Teen Spirit" maar de rest van het album is geenszins zwakker. Vele liedjes klinken ruig en schreeuwerig, maar er is geen sprake van de dikdoenerij en recalcitrantie die vroege punk zo typeerde. De teksten zijn bescheiden en zelfkritisch: niet de buitenwereld is waar problemen hun oorsprong kennen, het kwaad zit in onszelf. Het is een sentiment dat de toon zou zetten voor de jaren negentig en de vele rusteloze jongeren van generatie y voelde zich er enorm door aangesproken. Nirvana liet zien dat de droge punkrock riffs wel degelijk gebruikt konden worden om zeer mooie, persoonlijke en emotioneel intense muziek te maken. De simpelheid van de meeste nummers maakt die boodschap alleen nog maar duidelijker. Voor mij was dit het moment waarop punkrock als kunstvorm echt volwassen werd. Om een journalist aan te halen: hoewel Nevermind deprimerend en neerslachtig klonk was het een schok die het leven terugbracht in de statische popmuziek van die tijd. Het album heeft na al die jaren niets aan kracht ingeboet. Het is een van de weinig muzikale creaties die waarlijk het label "tijdloos" trots kan dragen.

2. The Who - Tommy (1969)

Lang heb ik getwijfeld over welk album deze plek zou innemen. Eerst wilde ik Quadrophenia hier zetten, maar bij nader inzien heb ik toch maar gekozen voor het album van The Who dat de rockopera eigenhandig op de kaart zette. Tommy is het ontroerende verhaal van een jongen die door een traumatische ervaring doof, blind en stom wordt. Er lijkt fysiek niets met hem aan de hand te zijn, maar hij spendeert zijn jeugd opgesloten in zijn eigen hoofd terwijl zijn ouders alles proberen om contact met hem te krijgen. Tommy klinkt vrij behoudend in vergelijking met de muziek die zoal op dit lijstje staat, maar het zal gegarandeerd in je hoofd blijven zitten na een paar luistersessies. Hoewel het verhaal vrij dramatisch overkomt, klinkt de muziek licht, makkelijk te verteren. Misschien is dat maar goed ook bij zo'n zwaar onderwerp. Af en toe lopen de rillingen van afschuw even over je lijf (er zit bijvoorbeeld een liedje over seksueel kindermisbruik tussen), waarna je weer even op adem kunt komen met een mooi akoestisch stuk. Het album komt uiteindelijk tot een zinderende finale die legendarisch is geworden dankzij het Woodstock festival. Tijdens het concert van The Who, precies bij het inzetten van het laatste "see me, feel me" verscheen de zon boven de heuveltoppen. Zoals dat festival de kroon was op de jaren zestig is dit album wat mij betreft het hoogtepunt van het muzikale decennium. Een album dat rock en symfonie combineerde, en dat ook nog eens een revolutionair nieuw concept introduceerde dat nog een stap voorbij het conceptalbum ging en een pakkend verhaal vertelde. Petje af.

1. Radiohead - OK Computer (1997)

Al jaren lang beschouw ik OK Computer als mijn favoriete album aller tijden en inmiddels betwijfel ik of dat ooit zal veranderen. Is het überhaupt wel mogelijk om een album zo briljant als deze te overtreffen? OK Computer is een van die albums die een zeldzame combinatie aan de dag leggen van uitmuntende liedjes die prima op zichzelf kunnen staan en die samen ook nog een een coherent en boeiend geheel vormen. Ieder nummer (met uitzondering van "Fitter Happier") had een single kunnen zijn. Dat geeft aan hoe rijkelijk gevuld dit album is met goede muziek, maar om echt goed uit te drukken hoe geweldig het muzikaal in elkaar steekt is een onmogelijke opgave. Radiohead ging met dit album nog meer de experimentele kant op dan ze al met The Bends hadden gedaan, maar nog niet zo ver als het op Kid A. Het hangt duidelijk tussen die twee albums qua stijl. Vanaf het openingsnummer "Airbag" tot het adembenemend intense "The Tourist", waarmee het album sluit, is het een onwaarschijnlijk mooie ervaring. Het klinkt zacht, gepolijst, enorm intens, soms verward en verloren. Geen ander werk weet zo effectief de thema's waar Radiohead zich zo graag aan waagt, sociale isolatie, vervreemding van de samenleving, weer te geven. Geen album kan het beklemmende gevoel van eenzaamheid die het gevolg van individualisering is zo prachtig laten klinken. Mijn favoriete nummer is "Paranoid Android", een liedje dat bestaat uiteen rustige opening waarin de nerveuze stem van Tom York door akoestische gitaar wordt begeleid naar het tweede deel waar een elektrische gitaar het overneemt, en de krankzinnigheid tot uitbarsting komt, om te sluiten met een intense klaagzang die haast klinkt als een klassiek koor. Voor mij staat dit model voor de rijkheid aan inspiratie die in dit album gegoten is. Dit meesterwerk bleef niet onopgemerkt. Niet alleen is het terug te vinden bovenaan vele albums van het decennium lijstjes, maar het was ook een grote bron van inspiratie voor vele andere artiesten. Zonder OK Computer was er geen Muse geweest, geen Coldplay. Over die laatste gesproken, Coldplay zanger Chris Martin zei ooit in een interview: "Ik zou nog steeds mijn linker bal geven om iets zo goed als OK Computer te schrijven". Hij zal de enige niet zijn, maar zoals gezegd denk ik niet dat iemand daar ooit in zal slagen.

PVV Verkiezingsprogramma: Voorwoord.

Normaal gesproken lees ik voor een verkiezing alleen de verkiezingsprogramma's van partijen waar ik overweeg op te stemmen. In het geval van de PVV hoefde ik maar even een vluchtige blik te werpen op hun website om te weten dat ik niet bij die partij thuishoorde. Maar ik ben er nooit toe gekomen om het daadwerkelijke programma waar de partij ons land mee wilde besturen te lezen. Ik heb enige tijd terug het SGP programma gelezen, verwachtend dat ik daarin genoeg materiaal zou vinden om over te zaniken. Nu valt daar inderdaad heel wat op aan te merken, maar ik ben toch blij dat ik toen niet begonnen ben met het schrijven van een blog. In plaats daarvan heb ik eerst eens een blik geworpen op het PVV programma, en mijn god, het is me niet meegevallen. Ik heb zelden zo'n hatelijk, hysterisch, leugenachtig, intolerant, kinderachtig, hypocriet, dom, ophitsend, schreeuwerig, arrogant, kleinerend, waanzinnig en ronduit angstaanjagend document geproduceerd door een politieke partij gelezen. Mensen die denken dat die ophef over de PVV onterecht is moeten zich echt eens verdiepen in wat hier nu eigenlijk in gezegd wordt. Om die mensen te helpen, en om mijn verbijstering een beetje van me af te schrijven, wil ik graag een aantal blogs schrijven waarin ik door het hele programma lees en, waar mogelijk, de vinger op de zere plek leg.

Om bij het begin te beginnen kijk ik eerst naar de titel en het voorwoord. De titel van het programma is "De agenda van hoop en optimisme". Ik moet eerlijk zeggen dat zo'n titel mij wel aanspreekt. Op de lange termijn ben ik zelf ook erg optimistisch over de toekomst van Nederland, en van de wereld als geheel. Maar het is als titel van dit document geheel misplaatst, want zoals we zullen zien blijft het maar hameren op hoe slecht de dingen wel niet gaan in Nederland, en wat een ramp het wel zou zijn als we het roer niet radicaal omgooien. Niet echt een optimistische boodschap. Ook opvallend is het zinnetje eronder: "Een tijd om te kiezen: PVV 2010-2015". Ik kan me vergissen, maar ik weet toch vrij zeker dat er in 2014 in ieder geval weer verkiezing zullen zijn, en misschien wel eerder. Het programma is echter een plan voor de komende vijf jaar, een "vijfjarenplan" zo u wilt, in de beste Sovjet traditie. Na de inhoud komen we vervolgens bij het voorwoord. De eerste zin, die pontificaal zijn eigen alinea helemaal bovenaan krijgt, luidt: "Noem ons maar ouderwets." Oké meneer Wilders (die dit voorwoord persoonlijk geschreven heeft, dus beschuldig me niet van op de persoon spelen), maar ik was van plan u wel wat meer dan dat te noemen. De volgende alinea begint met de rest van de openingszin; mooie interpunctie jongens.

"Maar wij geloven nog steeds dat de mooiste dagen van Nederland voor ons liggen. Dat we een
toekomst tegemoet gaan die vele malen prachtiger is dan wat we achter de rug hebben. En
waarom ook niet? Nederlanders zijn een volk dat zijn gelijke niet kent."

Meteen vindt de heer Wilders het nodig om klef te doen met het Nederlandse volk, waarschijnlijk in de hoop nationalistische gevoelens los te maken bij de lezer.

"We zijn geboren uit een Opstand (sic), een vrijheidsstrijd. Onze voorouders hebben een zompige moerasdelta omgevormd tot iets waar de hele wereld jaloers op is. Hier, achter de dijken, is een welvaart en een solidariteit bereikt die zijn gelijke niet kende, met vrijheid voor iedereen en met van oudsher een tolerantie tegen mensen die ook tolerant waren."

Wij zijn natuurlijk lang niet de enige die zijn voortgekomen uit een opstand, maar dat terzijde. Het valt mij op dat de meest intolerante partij die Nederland gekend heeft na de tweede wereldoorlog nu tolerantie noemt als iets positiefs. Om dit te rechtvaardigen wordt er nog wel even bij gezegd dat dit alleen geldt voor mensen die ook tolerant zijn tegen anderen. Natuurlijk is het makkelijk om tolerant te zijn tegen mensen die ook tolerant zijn. Als we allemaal een leven en laten leven mentaliteit erop nahouden zou de wereld veel makkelijker in elkaar zitten. Onze tolerantie wordt juist op de proef gesteld als we in aanraking komen met mensen die niet tolerant zijn tegen ons. De echt tolerante geest zal op zo'n moment de mening van die ander respecteren, er boven proberen te staan, zonder zonder zijn eigen idealen te verloochenen. Meneer Wilders heeft nu juist het tegenovergestelde gedaan: hij heeft alle tolerantie overboord gegooid, en daarmee zijn idealen van gelijkheid en solidariteit. In plaats van iedereen de vrijheid te gunnen zijn eigen mening te vormen en te uiten wil hij de mensen wiens mening hem niet aanstaat de toegang tot ons land ontzeggen, en diegenen die hier al wonen het leven zo zuur als mogelijk maken. Wie denk dat ik overdrijf: blijf vooral lezen de komende tijd.


"Hier werd ook de Acte van Verlatinghe geschreven. Waarin de Staten-Generaal de machtigste
man van Europa de wacht aanzegden. De koning van Hispanien werd medegedeeld dat zijn
macht verviel als het niet gestoeld was op steun van de burgers. Ons volk verklaarde zich
onafhankelijk en stond alleen toen het tachtig jaren vocht tegen de grootste macht van Europa."

Geschiedsvervalsing is iets waar ik een ongelooflijke hekel aan heb, en dit geval is geen uitzondering. Ja, het meeste is inderdaad waar, maar Nederland stond bepaald niet alleen in zijn strijd. We kregen steun van belangrijke protestanten in Duitsland en Frankrijk, maar onze belangrijkste bondgenoot was Engeland. Die steun kwam meestal in de vorm van geld, maar ook zaken als het bieden van een thuishaven voor de watergeuzen en het bezighouden van de Spaanse oorlogsvloot moeten hier toe gerekend worden.

"Eeuwen wapperde onze vlag over alle zeeën en was de driekleur het symbool van vrijheid. Van
een volk dat zelf zijn eigen lot bepaalde."

Meer van imperialisme. Meneer Wilders schijnt te vergeten dat piraten en slavenhandelaren vaak ook onder onze vlag voeren. Hoe dan ook, om onze vlag een symbool van vrijheid te noemen is even belachelijk als stellen dat de Sovjetvlag een teken van gelijkheid was.

"Maar dat is lang geleden.
Steeds meer Nederlanders vragen zich anno 2010 af of hun toekomst nog wel in Nederland ligt.
Tienduizenden Nederlanders verlaten onze steden, tienduizenden Nederlanders verlaten ons
land. Onze democratie verkeert in de grootste crisis sinds Thorbecke. De vraag waarom Den
Haag doorgaat met heilloze maatregelen die niet gesteund worden door ons volk dringt zich bij
steeds meer Nederlanders op."

Dat wegtrekken uit de steden noemen we "suburbanisatie". Geen nood landgenoten, dit is een zeer gebruikelijk gevolg van economische ontwikkeling. Naarmate mensen rijker worden trekken ze weg uit stadscentra naar nieuwere wijken vlak buiten de stad, waar de voorzieningen beter zijn en de huizen mooier en relatief goedkoper. Dat gebeurt in alle ontwikkelde landen en Nederland is daar uiteraard geen uitzondering op. Hoewel het waar is dat steeds meer mensen naar het buitenland gaan, aangezien de steeds rijkere Nederlanders ook daar nu de middelen voor hebben, komt de helft daarvan ook weer snel terug, na tot de ontdekking te zijn gekomen dat het in het buitenland bijna altijd slechter is dan hier. Te zeggen dat onze democratie zich in een crisis verkeert is larie. Onze democratie functioneert prima, en alleen omdat jij niet altijd je zin krijgt betekent dat nog niet dat we ons hele politieke systeem op de schop moeten gooien. De vraag is inderdaad waarom Den Haag heilloze standpunten blijft rondbazuinen die door een meerderheid van de bevolking niet worden ondersteund. Ik denk dan met name aan een bepaald gedeelte van Den Haag, in de persoon van meneer Wilders.

"Ondertussen bestaat bij velen het gevoel dat we Nederland aan het kwijtraken zijn. Wijk na wijk,
straat na straat, school na school wordt geïslamiseerd."

Ik moet die mensen nog tegenkomen, maar ik woon dan ook in een arme wijk waar alleen maar autochtone aso's wonen. Bovendien valt dat volgens de cijfers wel mee. Naar schatting vijf procent van de bevolking is op dit moment moslim, en volgens verwachtingen zal dat percentage in de toekomst niet boven de acht procent komen.

"De massa-immigratie bereikt jaar op jaar een triest record en zal de komende jaren alleen nog maar verder exploderen. Criminaliteit tiert welig."

Niet volgens de cijfers van het CBS, sinds een nieuwe wet in 2002 in werking trad (ontworpen door Job Cohen) is het aantal immigranten dramatisch gedaald. Weliswaar is dat aantal nu weer stijgende, maar het is nog lang niet op het oude niveau. Dat zal volgens de voorspellingen ook niet meer gebeuren. De criminaliteit is sinds 1997 dalende, constant, ieder jaar weer.


"Onze vlag wappert niet meer in vrijheid maar moet een vlag naast zich tolereren van
een Europese superstaat."

Ik weet niet of dat letterlijk bedoeld is, in dat geval is het gewoon niet waar, of als metafoor. In dat laatste geval is het wat mij betreft walgelijk nationalistische retoriek, bedoeld voor mensen die het leven niet doorkomen als ze niet het gevoel hebben deel uit te maken van een sterke natie. Zelf voel ik me niet zo onzeker.

"Bij veel van de problemen die Nederland teisteren is de diagnose hetzelfde: elites zijn
losgeslagen van de werkelijkheid en zijn op eigen houtje dingen gaan doen waar gewone
mensen niet beter van worden."

Dat woord "elites", wat wordt daar nu eigenlijk mee bedoeld? Ik krijg namelijk het idee dat meneer Wilders met elites de slimme mensen bedoeld; de mensen die daadwerkelijk wat weten en daarom succes hebben gehad in de maatschappij. In tegenstelling tot zijn eigen electoraat "de gewone mensen" die veel te dom zijn om de wereld te begrijpen, laat staan enig effectief beleid te ontwerpen. Daar wil ik nog aan toevoegen dat de gewone man er duidelijk wel beter van geworden is. Nederland is nog nooit zo welvarend en gelukkig geweest als de laatste 20 jaar.

"Onze elites hebben zich bekeerd tot de illusie dat alle culturen (en daaraan verbonden waarden) gelijk zijn."

Dat hangt er natuurlijk helemaal vanaf wat je verstaat onder culturen. Je gaat mij niet wijs maken dat koekhappen superieur is aan thee drinken, of klompen aan tulbanden. Maar het is opvallend dat meneer Wilders er tussen haakjes bij zet dat de waarden binnen een cultuur iets aparts zijn, maar er wel bij horen. Blijkbaar is het niet mogelijk om shoarma restaurants te openen in ons land zonder ook de sharia te importeren. Het is een alles of niets pakketje. Dat is natuurlijk flauwekul, maar dat is wat ik begrijp uit de woorden van meneer Wilders.


"Alles moet kunnen. Er bestaat geen goed of kwaad, alle culturen zijn voor hen gelijk, de islam of het christendom, meisjesbesnijdenis, handen schudden of niet - wat maakt het uit."

Oké, dat is weer heel wat anders dan een culturele gewoontes als gelijkwaardig beschouwen. Ik ben wel benieuwd wie er ooit gezegd heeft dat er geen goed of kwaad bestaat, dat moet wel een ongelofelijke nihilist zijn. Gek genoeg heb ik dat nog nooit een politicus horen zeggen. Blijkbaar zitten er geen leden van die mysterieuze linkse elite in de politiek. En waarom zet meneer Wilders hier het christendom tegenover de islam? Alsof het twee tegenovergestelden van elkaar zijn in plaats van de kleine variaties op dezelfde doctrine. Dat sommige mensen niet de handen van een vrouw willen schudden is betreurenswaardig, maar het is nou eenmaal een recht van mensen dat ze zelf mogen bepalen wie ze de handen schudden en wie niet. Natuurlijk begrijp ik dat het handen schudden niet het essentiële punt is, maar de achterliggende discriminatie. In dat geval wil ik de lezer eraan herinneren dat vrouwen in de katholieke kerk ook nog steeds het priestergewaad niet mogen dragen, en dat we in Nederland zelfs een christelijke partij hebben die vrouwen niet als lid toelaat. Ook vind ik het curieus dat meneer Wilders hier specifiek de vrouwenbesnijdenis noemt en niet die van jongens. Nu is het waar dat vrouwenbesnijdenis vaak ernstigere gevolgen heeft dan bij mannen, maar het principe is hetzelfde: verminking van een kind zonder instemming van het kind zelf, om het zoveel mogelijk het seksueel genot te ontnemen. Als mannen hun geslachtsorgaan niet per se nodig hadden voor de voortplanting was het ritueel voor mannen naar ik vermoed veel ingrijpender geweest. De reden dat meneer Wilders zich hiertegen niet uitspreekt is waarschijnlijk omdat het voor hem zo onaantastbare Joodse geloof dit ritueel voorschrijft. Een zeer hypocriete houding als je mij vraagt.

"Onze trots waar Nederlanders met overtuiging decennialang een gedeelte van hun salaris aan
hebben overgemaakt, de verzorgingsstaat, is verworden tot een magneet voor gelukszoekers
uit islamitische landen. Niet meer een schild voor de zwakken, maar een afhaalloket voor
onevenredig veel lanterfantende moslimimmigranten. Henk en Ingrid betalen voor Ali en Fatima."

Alsof het merendeel van immigranten hier naartoe komt om een uitkering te halen. Immigranten hebben altijd en overal een hoger werkloosheidspercentage dan autochtonen, ook die uit christelijke landen. Ondanks dat  werkt 86 procent van de niet-westerse allochtonen gewoon. Dat percentage is wat omlaag gegaan sinds het begin van de crisis, maar is over het algemeen al jaren aan het stijgen.

"Staan we machteloos? Moeten we lijdzaam toezien hoe alles dat ons dierbaar is vernacheld
wordt door een losgeslagen elite?"

Blijkbaar wel, als het enige alternatief losgeslagen idioten als meneer Wilders zijn.

"Natuurlijk niet. Nederland moet kiezen voor oplossingen. Als we willen kunnen we alles. Onze
voorouders zagen de ondergelopen delta en dachten: dit wordt een oase. Willem Drees zag
een land vernietigd door oorlog en zei: samen de schouders er onder."

Ja, en u zult merken beste lezer dat Willem Drees het nooit nodig heeft gevonden om een grote groep Nederlanders daarvoor buiten te sluiten.

"De Partij voor de Vrijheid ziet een land dat nu echt afscheid moet nemen van de vermolmde linkse idealen van vroeger."

Idealen zoals vrijheid, gelijkheid en broederschap: zo uit de tijd.

"Al Gore is door de mand gevallen, het gehate multiculturele experiment heeft ons vooral
nadelen opgeleverd en de islam brengt ons geen culturele verrijking maar sjaria-fatalisme,
jihadterrorisme en haat tegen homo’s en Joden. Overal in Europa zien we dezelfde problemen
met de islam."

Hier laat meneer Wilders even weten dat hij ook anti-intellectueel en anti-wetenschap is, en belangrijk onderdeel van een anti-elite imago. Maar waarom, als je de klimaatwetenschap wilt aanvallen, noem je Al Gore in plaats van een van de vele klimaatwetenschappers die de theorie ondersteunen? Al Gore is helemaal geen belangrijk persoon binnen de klimatologie, of in het klimaat debat. Nou beste lezer, Al Gore mag dan wel geen wetenschapper zijn, maar iedereen kent hem. Eenieders oren spitsen zich meteen bij het horen van de naam Al Gore. Meneer Wilders gaart er niet vanuit dat zijn publiek daadwerkelijk iets weet van het klimaat debat. Nee, zo hoog schat hij ze niet in. De multiculturele samenleving in Nederland is wat mij betreft een daverend succes. Denk er eens over na: nog nooit hebben er ergens in de wereld zoveel culturen vreedzaam naast elkaar gewoond. Nederland is een bruisende smeltpan geworden van vele culturen en nationaliteiten, van Oost-Europeanen , Chinezen, Egyptenaren, Turken, Surinamers, Indonesiërs van allerlei soorten, Zuid-Amerikanen, Surinamers, Afrikanen en nog veel meer. Dat geeft af en toe spanningen, maar in vergelijking met bijna alle andere voorbeelden gedragen mensen van andere culturen zich in Nederland voorbeeldig. Ik moet bekennen dat ik ook niet weg ben van de Islam (evenmin als van het Jodendom en Christendom), en de religieuze extremisten die de Islam voortbrengt zijn het ergst van allemaal. Zij vertegenwoordigen het extreemrechts van de Arabische wereld. Maar ik geloof in de houding die Voltaire had tegenover dit soort mensen: "Ik verafschuw wat u zegt, maar ik zal uw recht om het te zeggen met mijn leven verdedigen" (en ja, ik weet dat hij dit waarschijnlijk nooit echt gezegd heeft, maar dat maakt verder niet uit). Daar waar de grens overschreden wordt is er al genoeg mogelijkheid om via de wet dit soort mensen een halt toe te roepen.

"Wie mee wil doen: welkom! Ons geluid is er een van hoop en optimisme; het rotsvaste geloof
dat de mooiste dagen van Nederland nog steeds voor ons liggen. Wij zijn gewone burgers die
naar Den Haag komen om de vierkante kilometer van het Binnenhof weer onderdeel te laten
zijn van Nederland. Wij zijn patriotten. Tot de verkiezingen negen man sterk, daarna hopelijk
met meer. We doen al mee in Brussel, in Almere en in Den Haag. Na juni trekken we verder:
naar alle Provinciale Staten en daarna de Eerste Kamer."

Misschien is al duidelijk geworden dat het met die hoop en dat optimisme wel meevalt. Zo niet, blijf dan vooral aandachtig lezen.

"Wij doen een oproep aan alle Nederlanders zich aan te sluiten."

Met uitzondering van de Nederlanders waar u een hekel aan hebt neem ik aan. Dat zijn er namelijk nogal wat.

"Onze strijd is niet eenvoudig. Niet alleen hebben de linkse elites bezit genomen van veel cruciale
plaatsen in de samenleving, hun alliantie met de islam betekent dat ook fysiek gevaar dreigt.
Het lot van Pim Fortuyn en Theo van Gogh is een waarschuwing en een herinnering."

Hier begint de retoriek van meneer Wilders ronduit paranoïde trekken te vertonen. Dit is de niet de eerste keer dat hij het woord strijd gebruikt, en nu maakt hij meteen daarna duidelijk tegen wie er gestreden moet worden. De linkse elites die blijkbaar achter de schermen de touwtjes in handen hebben, en handenwrijvend toe zitten te kijken hoe een vreemde godsdienst ons land langzaam maar zeker overneemt, zijn het doelwit. Het hoe en waarom van deze zogenaamde "alliantie" met de islam is mij echter nooit helemaal duidelijk geworden. Hoe hebben deze linkse elites hun macht verkregen zonder de steun van het volk? Wat voor belang hebben zij bij het binnenhalen van extreemrechtse gelovigen? Hoe sluit je een alliantie met hele religie die zelf ook uit een groot aantal afsplitsingen bestaat? We zullen het waarschijnlijk nooit weten. Als klap op de vuurpijl noemt hij nog even de namen van Pim Fortuyn en Theo van Gogh, om sympathie te winnen. Dit ondanks dat Pim Fortuyn enkele plannen van de in die tijd Franse presidentskandidaat Jean Marie Le Pen, plannen die meneer Wilders nu ook voor ogen staan, als krankzinnig betitelde.

"Maar onze strijd is een juiste en wij staan op de schouders van de mensen die ons voorgingen.
En we moeten hetzelfde doen als onze voorouders: de Staten-Generaal zegt het machtigste
instituut van Europa de wacht aan, in dit geval de multiculturele superstaat met als hoofdstad
Brussel – het rijk dat ons nog meer islam wil opdringen om elke herinnering aan een
onafhankelijk en herkenbaar Nederland te ontnemen. Opnieuw: een volk dat geleid wordt door
de verkeerde leiders moet afscheid van de heersende ideologie kunnen nemen."

Alsof ons immigratiebeleid in Brussel bepaald wordt. Ik wil meneer Wilders graag laten weten dat ik als Europeaan aanstoot neem aan de manier waarop hij mijn land betiteld. Ik mag dan wel Nederlander zijn, maar Nederland hoort ook bij Europa.

"Dat doen we. Wij verklaren ons weer onafhankelijk van de elites en hun ‘idealen’."

In dat geval staat het u volledig vrij om het land te verlaten. Liever dat dan dat u alles wat de hardwerkende mensen die u "elites" noemt hebben opgebouwd met de grond gelijk gaat maken.

"Dit is een tijd om te kiezen. De PVV kiest bij uitstek voor de mensen die het niet cadeau
krijgen. Wij kiezen voor een veilig en sociaal Nederland. Voor een financieel-economisch
robuust Nederland en voor een goede zorg voor onze ouderen. De PVV kiest voor rechten van
vrouwen en homo’s."

Hier heb ik voor de verandering eens niets op aan te merken.

"De Partij voor de Vrijheid zet zich in voor de traditionele Joods-christelijke en humanistische waarden die van Nederland het succes hebben gemaakt dat het nu is."

Dit is gewoonweg belachelijk. Je kan niet voor zowel de Joods-christelijke als de humanistische waarden opkomen omdat ze elkaar tegenovergestelde zijn. Humanisten zijn van oorsprong atheïsten die religie als bron van morele waarden verwerpen en het bestaan van het bovennatuurlijke ontkennen. Joods-christelijke waarden zijn precies niet dat, en de twee zijn al eeuwen met elkaar in strijd. Heeft meneer Wilders de Bijbel eigenlijk wel eens gelezen? Heeft hij kennis genomen van alle dingen die erin staan en die fundamenteel onverenigbaar zijn met onze moderne samenleving? Te zeggen dat het succes van onze samenleving schuilt in de waarden van deze achterlijke woestijnreligie is in mijn ogen absurd.

"Wij willen een economisch welvarend Nederland waar ondernemers bijdragen aan innovatie en
werkgelegenheid. Waar burgers zo min mogelijk belasting betalen zodat ze hun eigen geld
kunnen uitgeven op de manier die ze zelf willen. Een kleine overheid, zonder te veel betutteling."

Ik neem aan dat dit niet geldt voor de mensen die geen geld hebben om uit te geven waaraan ze maar willen, iets wat zonder meer zal voorkomen in een samenleving waarin burgers zo min mogelijk belasting betalen.


"Voor een sprankelende democratie, met volop referenda. Laat ons volk zich maar uitspreken;
samen weten burgers het beter dan de linkse kliek."

Behalve het grote deel van die burgers die zelf deel uitmaken van die linkse kliek, die moeten van meneer Wilders hun mond blijkbaar houden. Werkelijk een sprankelende democratie.

"Geen Europese superstaat, maar wel economische samenwerking. Geen netwerk van gesubsidieerde linkse actiegroepen. Wij kiezen voor een goed milieu. Voor een veilig Nederland waar het tuig wordt opgepakt en uitgezet, niet gesubsidieerd en geknuffeld. Voor veilige straten."

Want we hebben gezien hoe goed het werkt om wel economische maar geen politieke samenwerking te hebben in de afgelopen crisis. Overigens laat meneer Wilders in het midden of zijn woorden betekenen dat de overheid actiegroepen moet gaan discrimineren op basis van politieke voorkeur of dat subsidies helemaal verleden tijd moeten worden. Met "het tuig" bedoeld hij echter overduidelijk immigranten. Autochtoon tuig, dat in mijn buurt bij de vleet te vinden is, kan immers niet uitgezet worden. Voor de verandering pijnlijk eerlijke woorden.

"Wie denkt dat islamisering een kwestie is van one issue kan niet tellen. De massa-immigratie
heeft enorme gevolgen voor alle facetten van onze samenleving. Het is economisch gezien een
ramp, het tast de kwaliteit van ons onderwijs aan, vergroot de onveiligheid op straat, leidt tot
een uittocht uit onze steden, verdrijft Joden en homo’s en spoelt decennia vrouwenemancipatie
door de wc."

Wat dat alles met niet kunnen tellen te maken heeft zegt het verhaal niet. Ik kan alleen zeggen dat alles wat hier genoemd wordt steunt op de bewering dat de islamisering daadwerkelijk plaat vindt, wat op geen enkele manier aangetoond kan worden. De ontkerkelijking onder moslims is groter dan welke andere geloofsgroep in Nederland ook, en hun aantallen zijn zo gering dat hun invloed hooguit beperkt blijft tot enkele wijken in sommige steden.

"Om er even een sector uit te lichten: zelfs de zorg islamiseert in rap tempo.
Moslimvrouwen die behandeling door mannelijke artsen weigeren, moslima’s die niet door
mannelijke broeders willen worden gewassen, islamitische ouderen die van de koks in hun
verzorgingshuis halal voedsel eisen, medewerkers van de thuiszorg die een tolk moeten meenemen omdat de patiënt slechts het Turks of Arabisch beheerst. En wie, denkt u, betaalt die
tolk? En waarom is die tolk eigenlijk nodig?"

Waar meneer Wilders dit soort verhalen vandaan haalt weet ik niet en het kan me niet zoveel schelen ook. Dit soort incidenten zijn te verwachten. Maar zelfs als het waar zou zijn, nou en? Wat is het bezwaar precies tegen deze eisen als er geen praktische problemen door ontstaan? En zelfs als deze wel ontstaan is de oplossing heel simpel: weiger gewoon deze eisen in te willigen. Na een paar jaar principieel de rug recht houden piepen deze mensen wel anders. Dat van die tolk betwijfel ik trouwens. De thuiszorg heeft naar mijn weten geen tolken in dienst en is niet verplicht deze in te zetten.

"Theo van Gogh zei het zo mooi over Job Cohen en zijn houding tegenover Marokkanen. Van Gogh
schreef dat Cohen betoogde: “Jullie horen bij ons!”, in plaats van te vragen: “Wat doen jullie
eigenlijk hier?”."

Ligt het aan mij, of wil meneer Wilders de Marokkanen hier liever niet hebben?

"Wij stellen die vraag wel. Wat doen ze hier eigenlijk? Wie heeft ze binnengelaten?"

Ze werken, wonen en leven hier. Ze krijgen hier kinderen, trouwen proberen carrière te maken en een betere toekomst voor zichzelf op te bouwen. Net als de rest van de Nederlanders. Meneer Wilders verkeert blijkbaar onder de indruk dat wij ieder individu wiens familie niet oorspronkelijk hier vandaan komt met argusogen moeten bekijken totdat we zeker zijn dat ze zich goed zullen gedragen, in plaats van ieder individu een eerlijke kans geven en niet te oordelen totdat daar een concrete reden voor is. Meneer Wilders heeft het bij het verkeerde eind, zoals gewoonlijk.

"De multiculturele nachtmerrie die ons wordt aangedaan kunnen we en willen we niet als een
vaststaand feit aanvaarden. Het Nederlandse volk heeft niet om de massa-immigratie gevraagd
en moet daar dan ook niet de prijs voor betalen. De schuld ligt niet bij Henk en Ingrid. De schuld
ligt bij de linkse elites die denken dat de wereld er uit ziet als Woodstock."

Zijn dat diezelfde linkse elites die Nederland tot een van de welvarendste en gelukkigste landen ter wereld hebben gemaakt? Is dat diezelfde multiculturele samenleving die over de hele wereld geroemd wordt om zijn kleurrijke verscheidenheid en tolerantie? Wiens "schuld" is het dat van die massa immigratie nu al heel lang geen sprake meer is? Wat is de prijs die we moeten betalen voor al die verse arbeidskrachten voor onze vergrijzende maatschappij? Al deze vragen en meer zullen niet beantwoord worden in de komende hoofdstukken.

"De keuze die 9 juni voor ons ligt is een simpele: nog verder de multiculturele afgrond in of
herstel van onze traditionele normen en waarden. Kiezen voor veiligheid of kiezen voor nog
meer criminaliteit. Kiezen voor de islam of kiezen voor Nederland. Kiezen voor onze vlag of voor
de vlag van de multiculturele EU-heilstaat. Kiezen voor meer van hetzelfde of kiezen voor hoop
en optimisme. Dit is een tijd om te kiezen. De PVV heeft gekozen. Dit zijn onze keuzes.


Geert Wilders
Voorzitter Partij voor de Vrijheid"

Het mag een simpele keuze zijn voor mensen die niet de capaciteiten hebben om er goed over na te denken, maar voor ons rationele mensen liggen de zaken behoorlijk wat ingewikkelder. Het is natuurlijk makkelijk om te kiezen voor veiligheid boven criminaliteit, maar de PVV heeft deze keuze blijkbaar niet gemaakt zoals we later zullen zien. Voor de rest: multiculturele samenleving en traditionele normen en waarden, onze vlag en die van de EU, de Islam en Nederland; allen kunnen ze prima naast elkaar bestaan, geen noodzaak om te kiezen dus.

Wat hebben we geleerd van dit voorwoord? Voornamelijk dat wij een groots en krachtig volk zijn met een glorieuze geschiedenis, dat onze grootsheid ons echter is ontstolen door een kleine groep linkse radicalen die allerlei cruciale posities in de maatschappij in handen hebben gekregen, dat zij een directe link hebben met een religieuze minderheid in ons land, dat deze religieuze minderheid verderfelijke ideeën aanhangt en uit is op de ondergang van onze cultuur en dat wij ons als volk moeten verenigen en ten strijde moeten trekken tegen deze mensen. Ik weet niet hoe het met u zit beste lezer, maar dit alles komt mij angstaanjagend bekend voor. Ik zal de vergelijking niet verder doortrekken, want ik weet dat u dat in uw hoofd al heeft gedaan. Ik wil alleen nog zeggen dat voor iemand die zich zo verzet tegen vergelijkingen met de nazi's, Geert Wilders wel erg dol is op het gebruiken van nazi retoriek.

Maar het ergste moet nog komen..........