Confessions of a BABYMETAL Convert

This piece is written in English for the benefit of any non-Dutch speaking Reditters.

Japanese translation / 和訳  

It's quite astounding really, how much I've grown to love BABYMETAL over the past few weeks. It is something I never thought I'd give a crap about. A J-pop group doing heavy metal? Don't be absurd! Yet here I am, writing this piece. How could this have happened?

At one time I was a typical music snob. My main sources of information about music were Pitchfork and magazines like Oor. My favourite band was Radiohead. I had very little interest in metal music, which I felt put way too much emphasis on technical musicianship instead of genuine creativity. Still, there was some metal I enjoyed, something I couldn't say about J-pop. In fact, I would've been hard pressed to find a J-pop song that I could stand to listen to for more than a minute at a time. I imagined this was how it was always going to be.

Then it happened. A well meaning youtuber put a clip of BABYMETAL at the end of one of his videos (the legend "z" rendition of Headbanger, as I later found out). I must admit I was intrigued right away, though it took me a while to investigate further. One thing the reader mustn't think of me is that I'm the kind of person who looks down on Japanophiles. In fact, I've had some interest in the country myself for quite a while. I'm a dedicated history fan you see, and the second half of the nineteenth century in Japan ranks as one of the most interesting periods in history in my opinion. Plus the endless stream of media coming from that country has made it so that the look and feel of suburban Tokyo are probably more familiar to me now than, say, those of atypical Dutch cities like Arnhem or Maastricht. So this strange new group I had encountered seemed like just one more example of the exotic weirdness that country had so richly provided me with since my childhood.

So, after some time had passed, I decided to give their album a listen. My first reaction was one of surprise. The reader has to understand that at this point I knew absolutely nothing about the group. I, for instance, was confused as to why in the first track only the vocalists were introduced and not the rest of the band. It was weird to be sure, but after getting over the initial shock and listening to the entire album twice I found myself enjoying it. For a long time time I pondered over the reason for my sudden interest in music I should, by all rights, hate. Finally it hit me: how many times have I not looked at all those super serious metal bands shouting and screeching with ugly sounding guitar noise underneath it, only to turn my head and plug my ears. How great wouldn't it have been if three teenage girls suddenly started prancing around the stage and make the whole thing seem ridiculous? Or, to look at it from the other side, wouldn't it be amazing to watch one of those unbearably saccharin J-pop music videos and suddenly have a loud metal band start playing in the background? It's such an unlikely combination, yet they offset each other so well, making for such a perfect fit that it's almost surprising nothing like this has been tried before, though admittedly it would take some sort of mad genius to come up with this.

I read a comment a while back complaining that BABYMETAL is nothing more than "metal for hipsters", which I guess could be true. I certainly got my share of ironic enjoyment out of them initially. But if that was the end of the story I wouldn't be writing this. As I listened to the album over and over again something happened. I started to genuinely love it. I started to love it like I was discovering my favourite bands again for the first time. Listening to BABYMETAL the album gave me the tingling sensation that triggered flashbacks to hearing for the first time albums like Modern Life Is Rubbish, OK Computer or In The Aeroplane Over The Sea. That sensation of knowing you're hearing something completely new and fresh and awesome!

Needles to say I was hooked in no time. Only problem was that at this moment BABYMETAL only has one album out. When I got this into an act in the past they usually already had a few records under their belt. I would first listen the hell out of one album and when that got stale I'd move on to the next one and later return to the first one. That way I could keep rotating until I'd heard all their albums about a million times each, at which point I'd move on to looking up facts about them on the internet to fill the void. But with only one album at my disposal and thus nothing to move on or go back to, I was reduced to surfing the web within less than a week. That's when I found the BABYMETAL subreddit and made the discovery that I'd only just missed them when they performed in Europe. That was also when I found a lot of concert footage which made me appreciate them on a different level yet again. To see a mere sixteen year old girl command a crowd of forty thousand metalheads and compel them to sing along to sweet and catchy pop music warms my heart. But more than that, it's as if the heavy music on the background has pulled these girls out of the bubble world made of sugar and innocence that these Japanese idols seem to exist in and has allowed their natural charm to shine through. Lead singer Suzuka Nakamato certainly exudes tons of charisma when she's on stage, like Kurt Cobain when he had a good day, only different. Maybe I'm exaggerating a bit, but I'm honestly surprised by how much I liked watching their live performances.

As if that wasn't enough, BABYMETAL have also rekindled my passion for music in a way I never thought possible. I hadn't even noticed it starting to fade! While writing this I listened to the entirety of Physical Graffiti, something I hadn't done in at least four years. It's one of several records I used to listen to which I've been revisiting lately, only to fall in love with them all over again. I don't remember music ever having that kind of impact on me and I'm truly grateful.

Declaring BABYMETAL to be my new favourite act would be going too far, but they've hit bullseye with me to be sure. I'm curious to see how they'll hold up, what their next album will sound like (though we'll probably see lots of singles from them first), how my thoughts on them will be in, say, two years time. I doubt they will ever surpass Radiohead in my mind though, mainly because I'd be lying if I said I didn't resent the fact everything about them is so bloody fabricated. Despite all the material I've seen on the subreddit, all the photos, interviews and "biographies", I still have no idea who Suzuka Nakamato, Yui Mizuno and Moa Kikuchi really are. Still, nothing is impossible, if anything the last few weeks have certainly proven that!

Top Twintig Albums

De afgelopen jaren heb ik met wisselende intensiteit naar muziek geluisterd, iets wat ik op de middelbare school helemaal nooit deed. Inmiddels heb ik behoorlijk wat albums achter de kiezen, genoeg om een lijstje van twintig van al mijn favorieten te maken. Aangezien ik met ongenoegen heb moeten toekijken hoe zowel Pitchfork, Allmusic als Rolling Stone dat vreselijke liedje 'Call me maybe' op hun eindejaarslijstjes zette, is dit misschien een goed moment om dit van me af te schrijven. Natuurlijk zal dit lijstje nog wel veranderen in de toekomst, maar dit zijn op dit moment mijn favoriete albums. En gezien hoe moeilijk het was om slechts twintig albums uit te zoeken zal het denk wel even duren voor ik weer zoiets probeer.

20. Arcade Fire - Funeral (2004)

Lange tijd vond ik de enorme lof die werd uitgestort over dit album nogal overdreven, en eigenlijk vind ik dat nog steeds wel een beetje. Funeral klinkt gewoon niet als een muzikaal meesterwerk, nog als een album dat je aan het denken zet. Toch heeft het voldoende indruk op me gemaakt om het hier op mijn lijstje te zetten. De aantrekkingskracht van Funeral is dan ook niets meer dan pure, rauwe emotie, zonder schaamte, zonder terughoudendheid. Niet dat het slecht geschreven is, zeker niet, er is genoeg om over na te denken tijdens de heftige opening en staart van het album, en het wat rustigere midden, maar het zijn gedachten die wat rondzweven tussen de tumult van het onderwerp dat Arcade Fire besloten heeft te tackelen. En dat onderwerp is, je raad het al, de dood, en hoe dit naderende lot als een zwaard van Damocles boven het hele leven hangt, maar ook over hoe er delen van ons zijn die de dood zullen overleven, zelfs als wij dat niet doen. Daar hoef je niet over na te denken, dat voel je gewoon.

19. Pearl Jam - Ten (1991)

Wie Ten opzet hoeft niet lang te wachten voordat de beuk er flink in gaat. Al in het eerste liedje komen de huilende gitaren en de stem van Eddie Vedder, vol van wanhoop en agressie, je al met volle vaart tegemoet. Een voorbode voor dingen die komen gaan. Ten zit zo tjokvol opzwepende en inspirerende rocknummers dat het soms wat aan de overweldigende kant kan zijn. Dat is dan ook het enige wat ik aan te merken heb op dit album: je krijgt haast geen enkele adempauze, het blijft maar door denderen. Daardoor kan het soms nogal een uitputtende tocht naar de eindstreep zijn. Maar met de muziek valt niet te twisten. Ik kan zo'n beetje ieder liedje van Ten op ieder moment afzonderlijk opzetten en enorm genieten. Ieder liedje voelt gewichtig, alsof het een heel verhaal op zichzelf vertelt. Geen enkel nummer voelt als opvulling, of is duidelijk minder dan alle andere. Dat alleen al is een ongelofelijke prestatie. Tel daar nog bij op dat ieder het album vol zit met heerlijke hooks en memorabele melodieën en je hebt het recept voor een klassieker.

18. Sigur Rós - Ágætis byrjun (1999)

Wat ben ik blij dat ik de naam van dit album niet daadwerkelijk hoef uit te spreken. Voor wie het weten wil: het is blijkbaar IJslands. Sigur Rós staat ook bekend om het gebruiken van onzinwoorden in hun teksten, dus zeker kan ik niet zijn. Niet dat het voor mij wat uitmaakt overigens, ik snap van beiden even veel. De muziek moet dan wel heel uitzonderlijk zijn als het alleen al daardoor op een lijstje als deze terecht kan komen. Dat is het dan ook. Ágætis byrjun is de meest unieke muziek ervaring die ik ooit ben tegengekomen. Ongeacht waar ik ben, ik kan mijn oordopjes indoen, dit album opzetten en me in een volstrekt andere wereld wanen. Ágætis byrjun is een ode aan pure schoonheid, een pleidooi dat muziek niet altijd hard of rauw of uitbundig hoeft te zijn om een impact te hebben. In plaats daarvan neemt het rustig de tijd om de luisteraar in te palmen, en een enorm cynicus die daaraan weerstand kan bieden. Ik in ieder geval niet. Ágætis byrjun is ook een album met herinneringen, een geruststellende stem in mijn oor voor turbulente momenten, of momenten waarop het gewoon even fijn is je in een andere wereld te wanen.

17. Eminem - The Marshal Mathers LP (2000)

Vandaag de dag dag is Eminem gewoon een van die vele middelmatige rappers die af en toe een hitje heeft. Maar hoe anders was die situatie aan het begin van deze eeuw. Als Eminem in 2003 was overleden, had hij waarschijnlijk in het rijtje Jim Morrison, John Lennon, Kurt Cobain gestaan. Dat is met name te danken aan drie albums die hij tussen 1999 en 2002 maakte, waarvan deze over het algemeen als de beste wordt beschouwd. The Marshal Mathers LP is een album dat klinkt als razernij, soms tot het angstaanjagende aan toe, maar met net genoeg knipogen om te weten dat het allemaal maar fantasie is. Dat is wat Eminem zo goed maakt: hij kan gevaarlijk klinken, maar drijft even goed de spot met zichzelf ("You better, get rid of that nine, it ain't gonna help. What good's it gonna do against a man that strangles himself?"). Het is af en toe ook een uitdagend album. Wanneer het even heel serieus wordt tijdens "Stan" of tijdens het meest duistere en geweldadige nummer "Kim" lopen de koude rilling je over de rug en kan het soms moeilijk zijn te blijven luisteren. Maar stoppen wil je zeker niet.

16. Led Zeppelin - Led Zeppelin IV (1971)

Led Zeppelin heeft zoveel goede albums gemaakt dat het erg moeilijk is er maar eentje uit te kiezen. Als het dan toch moet, dan maar het album waar "Stairway to Heaven" op staat. Iedereen kent het, iedereen vindt het geweldig. De rest van het album is echter ook zeer de moeite waard. Dit is Led Zeppelin op het top van hun kunnen. Allerlei muziekstijlen passeren de revue: van Hardrock tot klassieke jaren vijftig rock-'n-roll (maar dan in een nieuw jasje), van ballades tot blues, en dat alles in acht nummers. Maar nooit klinkt een nummer alsof het niet thuishoort bij deze band of dit album, alles wordt moeiteloos aangepast aan de stijl die de band al jaren aan het perfectioneren was. Led Zeppelin werd indertijd vaak beschuldigd van het maken van oppervlakkige muziek die zijn populariteit vooral te danken had aan naamsbekendheid en goede marketing. Om het tegendeel te bewijzen werd de naam van de band weggelaten van de platenhoes, zodat de muziek op zichzelf zou staan. Ondanks dat werd Led Zeppelin IV een doorslaand succes. Gelukkig maar, want dit album verdiend het.

15. The Smashing Pumpkins - Mellon Collie and the Infinite Sadness (1995)

Achtentwintig liedjes en ruim twee uur lang kan je genieten van een luistersessie naar Mellon Collie and the Infinite Sadness, een album waarvan zelfs de naam heerlijk is om uit te spreken. Het moest de The Wall van de jaren negentig worden: een conceptalbum dat het verwarde, radeloze gevoel van de adolescentie vangt, verpakt in een dikke laag tijdgeest. Voor wie slechts enkele liedjes van The Smashing Pumpkins  kent ligt de vergissing op de loer ze in een hokje te plaatsen waar ze niet in horen. Ja, er staan enkele (voor die tijd) harde metal nummers op, maar dat zou je niet denken als je het album net hebt opgezet en de zachte pianoklanken van de titelsong je tegemoet klinken. Noch als het tweede nummer, het symfonische "Tonight, Tonight", begint te schallen. Mellon Collie klinkt soms apathisch, soms getergd, soms vol van levensvreugde. De muziek veranderd mee in stijl en toon, niet gehinderd door beperkingen van éen genre. Mellon Collie mag dan nooit de status van The Wall hebben bereikt, in kwaliteit blijft het niet ver achter.

14. My Bloody Valentine - Loveless (1991)

Dat ik Loveless een fantastisch album vind moge duidelijk zijn, maar waarom eigenlijk? Dat is altijd een lastig verhaal bij abstracte kunst, en Loveless is verreweg het meest abstracte album op deze lijst. De teksten zijn voor het grootste deel onverstaanbaar, de gitaren soms zoveel vervormd dat ze niet eens meer als gitaren te herkennen zijn en de melodieën zijn ongrijpbaar, als ze al te horen zijn. Loveless klinkt haast paradoxaal in hoe het schitterende muziek laat verijzen uit de onoorbare herrie. Het is muziek door een kleurenfilter, een waas waarin alleen nog vage vormen hoorbaar zijn. De muziek is simpel maar gecompliceerd, lelijk maar ontzettend mooi, droevig maar vreugdevol. Waar andere albums een specifiek verhaal proberen te vertellen met een combinatie van tekst en muziek, hoeft Loveless het niet eens te proberen. Het is al die dingen waar andere albums over proberen te vertellen. Het is een eindeloze bron van energie waar ik iedere keer dat ik er naar luister weer iets nieuws in kan ontdekken.

13. Pavement - Crooked Rain, Crooked Rain (1994)

Pavement is voor mij de belichaming van vroege en midden jaren negentig indie-rock. Dat terwijl ze een geheel eigen stijl hadden die ver af stond van de sombere, ruigere stijl  die het decennium typeerde. Crooked Rain, Crooked Rain is wat mij betreft hun beste werk: een album zonder duidelijke boodschap, maar dat de luisteraar toch een hart onder de riem wil steken. Dat is wat mij met name aanspreekt, zonder echt iets te zeggen biedt het toch een soort troost. Het is een viering van het leven, met al zijn ups en downs, en ik kan er nooit naar luisteren zonder een glimlach te vertonen. Het is bijna aandoenlijk in zijn naïviteit. Behalve dat klinkt het geheel vrij simpel, rechttoe rechtaan. De gitaren pingelen lekker weg, met af en toe een huilende uithaal, terwijl zanger Stephen Malkmus met zijn niet al te indrukwekkende stem teksten zingt waarvan de betekenis mij nog steeds grotendeels ontgaat. Crooked Rain, Crooked Rain is een album voor wie gewoon even lekker naar niet te zware muziek willen luisteren om hun gedachten te verzetten. Daarin is het een toonbeeld van perfectie.

12. Pink Floyd - The Wall (1979)

Eigenlijk is The Wall veel te goed om door een snotneus als ik enkel op nummer twaalf op zijn lijstje te worden gezet. Pink Floyd toonde zichzelf de ware opvolger van The Who met deze bijna anderhalf uur durende rock opera die de langzame neerwaartse spiraal naar sociaal isolement van een man volgt, beginnend bij zijn geboorte. Als ik één puntje van kritiek zou moeten noemen, dan zou het zijn dat dit album enigszins het tegenovergestelde probleem heeft van Ten: er zijn te veel dode momenten. Pink Floyd heeft nooit een reputatie gehad van het maken van rappe muziek, maar dat wordt hier extra benadrukt omdat The Wall minimalistischer klinkt dan vorige Pink Floyd albums. Ondanks dat is The Wall nog steeds ongehoord goed. Wie krijgt er geen kippenvel als er na een minutenlange opbouw het tweede deel van de titelsong wordt ingezet, en Roger Waters kil en vastberaden "We don't need no education!" zingt? Wie kan zijn emoties bedwingen terwijl het album langzaam toewerkt naar het majestueuze einde waarin de hoofdpersoon zich eindelijk realiseert dat hij krankzinnig is geworden? Ik niet!

11. Nirvana - In Utero (1993)

Het is haast onmogelijk om naar In Utero te luisteren zonder de connectie te leggen met de zelfmoord van de zanger en gitarist van Nirvana, enkele maanden na het verschijnen van dit album. Kurt Cobains liedjes klinken getergder dan ooit, terwijl hij zingt hoe de liefde van zijn fans hem pijn doet, hoe al zijn goede bedoelingen niets dan rampspoed brengen, hoe hij het gevoel heeft al zijn roem en populariteit absoluut niet te hebben verdiend. Zonder deze context klinkt In Utero als een zeer gewaagd en rauw punkrock album, wars van de gelikte productie van zijn voorganger. Het  klinkt echter ook wat volwassener, terughoudender. De fantastisch geschreven teksten hinten vaak maar lichtjes naar waar het liedje echt over gaat. Liever spreken ze in metaforen dan te zeggen waar het op staat. Maar met de context wordt In Utero een hartverscheurend testament van een jonge rockster die de druk van het publieke bestaan niet meer aan kon. Ironisch genoeg laat dit album horen hoe veel talent er met hem verloren ging.

10. R.E.M. - Automatic for the People (1992)

Weer een album dat ik graag hoger had gezet, ware het niet dat er negen albums zijn die ik nóg beter vind. Luisteren naar Automatic for the People is een haast religieuze ervaring, misschien omdat het qua onderwerp een wat religieuze insteek heeft. R.E.M. was na het wat matige voorgaande album bang dat ze hun inspiratie kwijt waren, en overwogen om in lijn met de nieuwe muzikale trends een wat harder rock album te maken. Wat het uiteindelijke tot uitgroeide is een ontroerende zoektocht naar de zin van het bestaan. Zonder al te veel af te wijken van de muzikale stijl van eerdere albums raakt Automatic for the People een snaar zoals geen ander album dat ooit bij me heeft gedaan. Het is gevuld met heerlijk zoete melancholie, prachtige poëtische teksten over verre herinneringen, en af en toe, zoals tijdens het bemoedigende "Everybody Hurts", is het zeer direct met zijn boodschap. Automatic for the People is een tranentrekker met een positieve kijk op de wereld. Na het luisteren voelt het leven plotseling weer even als een prachtig, groots avontuur.

9. Radiohead - The Bends (1995)

De foeilelijke afbeelding op de hoes is gelukkig niet representatief voor de inhoud. Voor wie zich afvraagt waar alle ophef rond Radiohead nou om te doen is, raad ik aan om bij dit album te beginnen, in plaats van bij het wat matige eerste album. Natuurlijk hadden ze al de duistere klank waar ze zo bekend om zijn geworden, onder andere te horen in hun hitsingle "Creep", maar waar Creep een beetje aanvoelde als de klaagzang van een zeurderige tiener, weet Radiohead  genoeg gevoel en subtiliteit in de teksten en de uitvoering te leggen om deze klaagzang oprecht over te laten komen. De zeurderige tiener is veranderd in een doorsnee persoon die zichzelf steeds meer vervreemd weet van de in rap tempo geïndividualiseerde samenleving. De wereld om hen heen voelt onecht aan en is niet meer geïnteresseerd in zijn problemen, die zich als gevolg daarvan alsmaar ophopen. Hij keert zich af van de wereld zoals de wereld zich volgens hem heeft afkeert van hem. Het is een enorm krachtig sentiment dat, wat mij betreft, geleid heeft tot de best geschreven teksten in de lange carrière van deze band. Liedjes als "Fake Plastic Trees", dat op rustige toon een treffend beeld schetst van een wereld waarin alles kil en oppervlakkig aanvoelt, en "Just", dat in een zeldzaam moment van helderheid alle illusies neersabelt ("You do it to yourself, you do. That's what really hurts..."), zijn enkele van de hoogtepunten. Maar er is eerlijk gezegd geen enkel liedje op The Bends dat ik niet ontzettend goed vind, en dat kan ik van de meeste albums, zelfs op dit lijstje, niet zeggen. Muzikaal gezien is dit het eerste album waarop Radiohead de wat meer experimentele kant op ging, een weg die ze verder zouden bewandelen naarmate de tijd vorderde, maar het is nog steeds duidelijk een rock album. Alles bij elkaar maakt het The Bends een onweerstaanbare moderne klassieker.

8. Daft Punk - Discovery (2001)

Het is niet makkelijk om een Daft Punk fan te zijn. Jaar na jaar sta je droog, afwachtend of het Franse duo nou eindelijk weer eens een fatsoenlijk project gaan afleveren. Ja, in 2007 kregen we het fantastische live album "Alive 2007", Maar het laatste studio album dateert uit 2005 en was ronduit teleurstellend. Voor de rest houden ze zich bezig met het maken van saaie films, saaie soundtracks voor saaie films..... en dat is het wel zo'n beetje. Je blijft echter maar wachten omdat je weet waar Daft Punk toe in staat zijn als ze echt willen, want nu bijna twaalf jaar geleden gaven ze ons Discovery. Toen het album pas verscheen was de pers over het geheel genomen gematigd positief, maar de ongelovigen zijn sindsdien teruggekomen op hun twijfels. Discovery is het album dat mij liet horen dat elektronische muziek nu echt volwassen geworden is en als volwaardige kunstvorm moet worden beschouwd. Techno beats worden afgewisseld met aanstekende disco samples en zachte elektronische ballades, die, hoewel wat klungelig geschreven (Fransen die in het Engels schrijven pakt niet altijd even goed uit), een pure emotie vol kinderlijke onschuld uitstralen. Dat was dan ook de achterliggende gedachte bij het maken van dit album: het gevoel van verbazing en kinderlijke naïviteit, die de wereld zo wonderbaarlijk maken als je klein bent, te vangen in muziek. Het Daft Punk duo greep daarvoor terug op vele samples uit hun eigen jeugd, maar zelfs als niets je bekend voorkomt (zoals in mijn geval) komt de boodschap nog steeds uiterst effectief over. Geen andere muziek ervaring geeft je het gevoel zo blij als een kind te zijn (letterlijk) als deze dat kan. Wie het album geluisterd heeft en er net zo aan verslingerd is geraakt als ik, wil ik verwijzen naar de animatiefilm "Interstella 5555" die speciaal werd gemaakt om als lange muziekvideo te dienen bij dit album. Je zult je zeker niet vervelen.

7. Pink Floyd - The Dark Side of the Moon (1973)

Wat kan ik nog zeggen over The Dark Side of the Moon? Het was het album dat Pink Floyd op de kaart zette, het eerste album waarop ze afstapte van de onpraktische gewoonte om nummers van meer dan twintig minuten lang op hun albums te zetten, het album waar Pink Floyd zich voor het eerst politiek mee profileerde. Ik vermoed dat sommigen het nummer "Money" alleen zullen kennen van de vele reportages over de financiële crisis die het als tune gebruikten.  Pink Floyd bewees met dit album dat ze de stap konden maken naar wat meer conventionele muziek zonder de kwaliteiten die hen zo bijzonder maakten op te offeren. Wat niet wil zeggen dat The Dark Side of the Moon een dertien in een dozijn album is. Het begint rustig, maar bouwt langzaam op naar de magistrale finale waar in de laatste zin eindelijke de titel van het album wordt verklaard. Onderweg horen we het verhaal van een driftig wezentje dat niet stil kan zitten, als er eerst over hem gezongen wordt en we daarna het gejaagde gevoel zelf kunnen ervaren in muzikale vorm. Daarna een vertelling over het schijnbaar wegvloeien van het kleine beetje tijd dat we hebben op deze wereld, een gevoel dat we allemaal wel eens hebben wanneer het weer eens opvalt dat de dagen steeds sneller voorbij lijken te gaan. Door politieke dalen voert ons pad dan, om er uiteindelijk achter te komen dat het weinig zin heeft je bezig te houden met zaken als winstbejag of arbitraire verschillen tussen wij en zij. Alles is vergankelijk en alles wat wij op aarde doen, alles waar we van houden, de hele vaart der volkeren is maar een klein onderdeel in het grote geheel. Als Pink Floyd levensbeschouwelijk wil zijn pakken ze het duidelijk niet klein aan. Maar niet alleen de boodschap is groot, alles klinkt groots. Pink Floyd is nooit bang geweest de tijd te nemen hun verhaal te doen en dat betaald zich terug. Of het liedje nou echt iets zegt of niet, het klinkt in ieder geval adembenemend.

6. Wilco - Yankee Hotel Foxtrot (2001)

Yankee Hotel Foxtrot is een meesterwerk, maar dat zou je niet zeggen als je het zo vluchtig voor de eerste keer hoort. Het klinkt ingehouden, simpel, fragiel, een beetje jolig op sommige plekken zelfs. Dus wat maakt het nu zo bijzonder? Dat is eerlijk gezegd een hele goede vraag, maar ik ga mijn best doen. Ten eerste bevat het twee van de meest ontroerende liefdesliedjes die ik ooit gehoord heb: "Jesus etc" en "Reservations". Ik weet niet precies waarom, maar als ik Jeff Tweedy vol smart "You were right about the stars: each one is a setting sun" hoor zingen weet ik op de een of andere manier precies waar hij het over heeft. Iedere keer wanneer ik weer een plastic aanvoelend popliedje hoor over hoe de zanger je voor eeuwig lief zal hebben, bedenk ik wat een schril contrast dat is met de ingehouden woorden die je hoort aan het einde van dit album: "I've got reservations, about so many things, but not about you!" Dat klinkt mij zoveel oprechter in de oren dan iemand die eeuwige trouw beloofd. Zo zit Yankee Hotel Foxtrot vol met precies juist gekozen woorden, begeleid door zachte, strelende melodieën die de ingehouden toon van het album perfect aanvullen. Het feit dat Wilco het simpel houdt, zonder zware gitaarriffs of ondersteuning van grote strijkersorkesten, en zich primair houdt bij akoestische gitaar en piano versterkt de sfeer die ze proberen te creëren nog meer. Yankee Hotel Foxtrot weet zware onderwerpen op een makkelijk te slikken manier te brengen, maar is ook niet bang om af en toe een vrolijke noot te laten horen. Ik moet eerlijk bekennen dat ik niet direct weg was van dit album. Het heeft wat tijd nodig voordat je gaat horen wat er zo bijzonder aan is. Maar als je eenmaal de tijd genomen hebt een relatie op te bouwen met deze muziek, kun je niet anders concluderen: Yankee Hotel Foxtrot is een meesterwerk.

5. Kendrick Lamar - Good Kid, M.A.A.D. City (2012)

Misschien is het nog te vroeg om Good Kid, M.A.A.D. City uit te roepen tot een van mijn favoriete albums aller tijden. Zo lang is het immers nog niet uit. Ik kan het echter niet over mijn hart verkrijgen dit album niet hier op mijn lijstje te zetten. Wat Kendrick Lamar klaarspeelt met het vertellen van zijn levensverhaal, hoe hij mij mee weet te nemen langs alle tragische en inspirerende momenten die hem gemaakt hebben tot de rapper die hij is, heb ik niemand ooit na horen doen. Het vergt moed om zo open te zijn over de meest pijnlijke momenten in je leven, en ik als luisteraar voel me bijna ongemakkelijk over hoe diep ik doordring in zijn verleden en zijn familieleven. Hij vertelt over zijn jeugd in Compton, een buitenwijk van Los Angeles, en hoe hij verwikkeld raakte in bendes, drugs en alcohol. Het verhaal wordt niet chronologisch verteld dus meerdere luistersessies  zijn aanbevolen. We horen over hoe zijn dromen van geld en lustige escapades met meisjes ontaarden zonder dat hij er controle over lijkt te hebben. De uiteindelijke inkeer die plaatsvindt na een persoonlijke tragedie zorgt bij mij nog steeds voor kippenvel iedere keer als ik het hoor. Vanaf het eerste moment legt Kendrick heerlijke pakkende rijmen aan de dag, zonder ooit opschepperig te worden of te proberen zijn daden goed te praten. Tenzij hij even in de huid van een personage kruipt, meestal een jongere versie van zichzelf, soms iemand die hij heeft gekend. Geen album dat ik ooit heb gehoord heeft zo'n heftige emotionele reactie teweeg gebracht, en het heeft daadwerkelijk de manier waarop ik naar een aantal dingen kijk veranderd. Of alles wat hij zegt echt waar is? Wie zal het zeggen. Het zorgt in ieder geval voor een fantastisch verhaal.

4. Radiohead - Kid A (2000)

Nooit zal heb ik een album gehoord waar ieder nummer, ieder puzzelstukje zo perfect in het geheel past, waar het hele album zo uniform klinkt zonder eentonig te worden, als Kid A. Nooit ook heb ik een album gehoord waar een band zo'n radicaal nieuwe weg insloeg en toch zo'n hoge kwaliteit wist te behouden. Het album dat bovenaan talloze albums van het decennium lijstjes eindigde en, samen met dat andere grootse Radiohead album, door velen als het beste werk van de band tot nu toe wordt beschouwd, verdient alle lof. Opmerkelijk, want niemand lijkt te weten waar het echt over gaat. Niet verwonderlijk. Zanger Tom York leed in de aanloop naar de opnames van dit album onder een hardnekkige writersblock, dus schreef hij op een gegeven moment maar op wat er in zijn hoofd opborrelde, gooide papiertjes met de stukjes tekst in een hoge hoed en zette ze achter elkaar in de volgorde waarin ze getrokken werden. Het resultaat suggereert een onderwerp gelijk aan de vorige albums, namelijk vervreemding van de samenleving, maar op Kid A klinkt het nog eens extra onheilspellend. De titel Kid A slaat op de eerste gekloonde mens, een creatie net zo synthetisch als de willekeurig bij elkaar geraapte teksten. Het album zelf klinkt als een lange, eindeloze nachtmerrie, een koortsdroom, dankzij de bizar klinkende elektronische muziek die Radiohead deze keer besloot te mixen met meer conventionele instrumenten. Afhankelijk van eigen interpretatie is het laatste nummer het verlossende ontwaken uit de droom, of een liedje over de zelfmoord van Kid A om aan de nachtmerrie die zijn leven is te ontsnappen. We zullen het waarschijnlijk nooit weten. Iedere keer als ik bij het einde kom heb ik even de neiging om opgelucht adem te halen, terwijl ik terug stap in mijn eigen wereld die gelukkig heel wat reëler aanvoelt.

3. Nirvana - Nevermind (1991)

Er zijn maar weinig albums waarbij het zo moeilijk is iets nieuws te zeggen als deze. Hele boeken zijn geschreven over de  culturele impact die het had, van het prille begin van Nirvana in Seattle tot het enorme onverwachte succes dat hen plotseling tot de verlossers van de rockmuziek bombardeerde. Ze kwamen dan ook precies op het juiste moment. De wereld had dit album hard nodig en de culturele impact die het heeft gehad is inmiddels legendarisch geworden. Maar is dit album nou echt zo goed als de hype doet geloven? Er is een grote groep mensen in deze wereld die het een van de meest overschatte albums aller tijden vindt. Zoals de plaatsing op dit lijstje doet vermoeden ben ik niet een van die mensen. Voor mij is het een explosie van creativiteit en energie, punkrock op zijn best. Iedereen kent het openingsnummer "Smells Like Teen Spirit" maar de rest van het album is geenszins zwakker. Vele liedjes klinken ruig en schreeuwerig, maar er is geen sprake van de dikdoenerij en recalcitrantie die vroege punk zo typeerde. De teksten zijn bescheiden en zelfkritisch: niet de buitenwereld is waar problemen hun oorsprong kennen, het kwaad zit in onszelf. Het is een sentiment dat de toon zou zetten voor de jaren negentig en de vele rusteloze jongeren van generatie y voelde zich er enorm door aangesproken. Nirvana liet zien dat de droge punkrock riffs wel degelijk gebruikt konden worden om zeer mooie, persoonlijke en emotioneel intense muziek te maken. De simpelheid van de meeste nummers maakt die boodschap alleen nog maar duidelijker. Voor mij was dit het moment waarop punkrock als kunstvorm echt volwassen werd. Om een journalist aan te halen: hoewel Nevermind deprimerend en neerslachtig klonk was het een schok die het leven terugbracht in de statische popmuziek van die tijd. Het album heeft na al die jaren niets aan kracht ingeboet. Het is een van de weinig muzikale creaties die waarlijk het label "tijdloos" trots kan dragen.

2. The Who - Tommy (1969)

Lang heb ik getwijfeld over welk album deze plek zou innemen. Eerst wilde ik Quadrophenia hier zetten, maar bij nader inzien heb ik toch maar gekozen voor het album van The Who dat de rockopera eigenhandig op de kaart zette. Tommy is het ontroerende verhaal van een jongen die door een traumatische ervaring doof, blind en stom wordt. Er lijkt fysiek niets met hem aan de hand te zijn, maar hij spendeert zijn jeugd opgesloten in zijn eigen hoofd terwijl zijn ouders alles proberen om contact met hem te krijgen. Tommy klinkt vrij behoudend in vergelijking met de muziek die zoal op dit lijstje staat, maar het zal gegarandeerd in je hoofd blijven zitten na een paar luistersessies. Hoewel het verhaal vrij dramatisch overkomt, klinkt de muziek licht, makkelijk te verteren. Misschien is dat maar goed ook bij zo'n zwaar onderwerp. Af en toe lopen de rillingen van afschuw even over je lijf (er zit bijvoorbeeld een liedje over seksueel kindermisbruik tussen), waarna je weer even op adem kunt komen met een mooi akoestisch stuk. Het album komt uiteindelijk tot een zinderende finale die legendarisch is geworden dankzij het Woodstock festival. Tijdens het concert van The Who, precies bij het inzetten van het laatste "see me, feel me" verscheen de zon boven de heuveltoppen. Zoals dat festival de kroon was op de jaren zestig is dit album wat mij betreft het hoogtepunt van het muzikale decennium. Een album dat rock en symfonie combineerde, en dat ook nog eens een revolutionair nieuw concept introduceerde dat nog een stap voorbij het conceptalbum ging en een pakkend verhaal vertelde. Petje af.

1. Radiohead - OK Computer (1997)

Al jaren lang beschouw ik OK Computer als mijn favoriete album aller tijden en inmiddels betwijfel ik of dat ooit zal veranderen. Is het überhaupt wel mogelijk om een album zo briljant als deze te overtreffen? OK Computer is een van die albums die een zeldzame combinatie aan de dag leggen van uitmuntende liedjes die prima op zichzelf kunnen staan en die samen ook nog een een coherent en boeiend geheel vormen. Ieder nummer (met uitzondering van "Fitter Happier") had een single kunnen zijn. Dat geeft aan hoe rijkelijk gevuld dit album is met goede muziek, maar om echt goed uit te drukken hoe geweldig het muzikaal in elkaar steekt is een onmogelijke opgave. Radiohead ging met dit album nog meer de experimentele kant op dan ze al met The Bends hadden gedaan, maar nog niet zo ver als het op Kid A. Het hangt duidelijk tussen die twee albums qua stijl. Vanaf het openingsnummer "Airbag" tot het adembenemend intense "The Tourist", waarmee het album sluit, is het een onwaarschijnlijk mooie ervaring. Het klinkt zacht, gepolijst, enorm intens, soms verward en verloren. Geen ander werk weet zo effectief de thema's waar Radiohead zich zo graag aan waagt, sociale isolatie, vervreemding van de samenleving, weer te geven. Geen album kan het beklemmende gevoel van eenzaamheid die het gevolg van individualisering is zo prachtig laten klinken. Mijn favoriete nummer is "Paranoid Android", een liedje dat bestaat uiteen rustige opening waarin de nerveuze stem van Tom York door akoestische gitaar wordt begeleid naar het tweede deel waar een elektrische gitaar het overneemt, en de krankzinnigheid tot uitbarsting komt, om te sluiten met een intense klaagzang die haast klinkt als een klassiek koor. Voor mij staat dit model voor de rijkheid aan inspiratie die in dit album gegoten is. Dit meesterwerk bleef niet onopgemerkt. Niet alleen is het terug te vinden bovenaan vele albums van het decennium lijstjes, maar het was ook een grote bron van inspiratie voor vele andere artiesten. Zonder OK Computer was er geen Muse geweest, geen Coldplay. Over die laatste gesproken, Coldplay zanger Chris Martin zei ooit in een interview: "Ik zou nog steeds mijn linker bal geven om iets zo goed als OK Computer te schrijven". Hij zal de enige niet zijn, maar zoals gezegd denk ik niet dat iemand daar ooit in zal slagen.

PVV Verkiezingsprogramma: Voorwoord.

Normaal gesproken lees ik voor een verkiezing alleen de verkiezingsprogramma's van partijen waar ik overweeg op te stemmen. In het geval van de PVV hoefde ik maar even een vluchtige blik te werpen op hun website om te weten dat ik niet bij die partij thuishoorde. Maar ik ben er nooit toe gekomen om het daadwerkelijke programma waar de partij ons land mee wilde besturen te lezen. Ik heb enige tijd terug het SGP programma gelezen, verwachtend dat ik daarin genoeg materiaal zou vinden om over te zaniken. Nu valt daar inderdaad heel wat op aan te merken, maar ik ben toch blij dat ik toen niet begonnen ben met het schrijven van een blog. In plaats daarvan heb ik eerst eens een blik geworpen op het PVV programma, en mijn god, het is me niet meegevallen. Ik heb zelden zo'n hatelijk, hysterisch, leugenachtig, intolerant, kinderachtig, hypocriet, dom, ophitsend, schreeuwerig, arrogant, kleinerend, waanzinnig en ronduit angstaanjagend document geproduceerd door een politieke partij gelezen. Mensen die denken dat die ophef over de PVV onterecht is moeten zich echt eens verdiepen in wat hier nu eigenlijk in gezegd wordt. Om die mensen te helpen, en om mijn verbijstering een beetje van me af te schrijven, wil ik graag een aantal blogs schrijven waarin ik door het hele programma lees en, waar mogelijk, de vinger op de zere plek leg.

Om bij het begin te beginnen kijk ik eerst naar de titel en het voorwoord. De titel van het programma is "De agenda van hoop en optimisme". Ik moet eerlijk zeggen dat zo'n titel mij wel aanspreekt. Op de lange termijn ben ik zelf ook erg optimistisch over de toekomst van Nederland, en van de wereld als geheel. Maar het is als titel van dit document geheel misplaatst, want zoals we zullen zien blijft het maar hameren op hoe slecht de dingen wel niet gaan in Nederland, en wat een ramp het wel zou zijn als we het roer niet radicaal omgooien. Niet echt een optimistische boodschap. Ook opvallend is het zinnetje eronder: "Een tijd om te kiezen: PVV 2010-2015". Ik kan me vergissen, maar ik weet toch vrij zeker dat er in 2014 in ieder geval weer verkiezing zullen zijn, en misschien wel eerder. Het programma is echter een plan voor de komende vijf jaar, een "vijfjarenplan" zo u wilt, in de beste Sovjet traditie. Na de inhoud komen we vervolgens bij het voorwoord. De eerste zin, die pontificaal zijn eigen alinea helemaal bovenaan krijgt, luidt: "Noem ons maar ouderwets." Oké meneer Wilders (die dit voorwoord persoonlijk geschreven heeft, dus beschuldig me niet van op de persoon spelen), maar ik was van plan u wel wat meer dan dat te noemen. De volgende alinea begint met de rest van de openingszin; mooie interpunctie jongens.

"Maar wij geloven nog steeds dat de mooiste dagen van Nederland voor ons liggen. Dat we een
toekomst tegemoet gaan die vele malen prachtiger is dan wat we achter de rug hebben. En
waarom ook niet? Nederlanders zijn een volk dat zijn gelijke niet kent."

Meteen vindt de heer Wilders het nodig om klef te doen met het Nederlandse volk, waarschijnlijk in de hoop nationalistische gevoelens los te maken bij de lezer.

"We zijn geboren uit een Opstand (sic), een vrijheidsstrijd. Onze voorouders hebben een zompige moerasdelta omgevormd tot iets waar de hele wereld jaloers op is. Hier, achter de dijken, is een welvaart en een solidariteit bereikt die zijn gelijke niet kende, met vrijheid voor iedereen en met van oudsher een tolerantie tegen mensen die ook tolerant waren."

Wij zijn natuurlijk lang niet de enige die zijn voortgekomen uit een opstand, maar dat terzijde. Het valt mij op dat de meest intolerante partij die Nederland gekend heeft na de tweede wereldoorlog nu tolerantie noemt als iets positiefs. Om dit te rechtvaardigen wordt er nog wel even bij gezegd dat dit alleen geldt voor mensen die ook tolerant zijn tegen anderen. Natuurlijk is het makkelijk om tolerant te zijn tegen mensen die ook tolerant zijn. Als we allemaal een leven en laten leven mentaliteit erop nahouden zou de wereld veel makkelijker in elkaar zitten. Onze tolerantie wordt juist op de proef gesteld als we in aanraking komen met mensen die niet tolerant zijn tegen ons. De echt tolerante geest zal op zo'n moment de mening van die ander respecteren, er boven proberen te staan, zonder zonder zijn eigen idealen te verloochenen. Meneer Wilders heeft nu juist het tegenovergestelde gedaan: hij heeft alle tolerantie overboord gegooid, en daarmee zijn idealen van gelijkheid en solidariteit. In plaats van iedereen de vrijheid te gunnen zijn eigen mening te vormen en te uiten wil hij de mensen wiens mening hem niet aanstaat de toegang tot ons land ontzeggen, en diegenen die hier al wonen het leven zo zuur als mogelijk maken. Wie denk dat ik overdrijf: blijf vooral lezen de komende tijd.


"Hier werd ook de Acte van Verlatinghe geschreven. Waarin de Staten-Generaal de machtigste
man van Europa de wacht aanzegden. De koning van Hispanien werd medegedeeld dat zijn
macht verviel als het niet gestoeld was op steun van de burgers. Ons volk verklaarde zich
onafhankelijk en stond alleen toen het tachtig jaren vocht tegen de grootste macht van Europa."

Geschiedsvervalsing is iets waar ik een ongelooflijke hekel aan heb, en dit geval is geen uitzondering. Ja, het meeste is inderdaad waar, maar Nederland stond bepaald niet alleen in zijn strijd. We kregen steun van belangrijke protestanten in Duitsland en Frankrijk, maar onze belangrijkste bondgenoot was Engeland. Die steun kwam meestal in de vorm van geld, maar ook zaken als het bieden van een thuishaven voor de watergeuzen en het bezighouden van de Spaanse oorlogsvloot moeten hier toe gerekend worden.

"Eeuwen wapperde onze vlag over alle zeeën en was de driekleur het symbool van vrijheid. Van
een volk dat zelf zijn eigen lot bepaalde."

Meer van imperialisme. Meneer Wilders schijnt te vergeten dat piraten en slavenhandelaren vaak ook onder onze vlag voeren. Hoe dan ook, om onze vlag een symbool van vrijheid te noemen is even belachelijk als stellen dat de Sovjetvlag een teken van gelijkheid was.

"Maar dat is lang geleden.
Steeds meer Nederlanders vragen zich anno 2010 af of hun toekomst nog wel in Nederland ligt.
Tienduizenden Nederlanders verlaten onze steden, tienduizenden Nederlanders verlaten ons
land. Onze democratie verkeert in de grootste crisis sinds Thorbecke. De vraag waarom Den
Haag doorgaat met heilloze maatregelen die niet gesteund worden door ons volk dringt zich bij
steeds meer Nederlanders op."

Dat wegtrekken uit de steden noemen we "suburbanisatie". Geen nood landgenoten, dit is een zeer gebruikelijk gevolg van economische ontwikkeling. Naarmate mensen rijker worden trekken ze weg uit stadscentra naar nieuwere wijken vlak buiten de stad, waar de voorzieningen beter zijn en de huizen mooier en relatief goedkoper. Dat gebeurt in alle ontwikkelde landen en Nederland is daar uiteraard geen uitzondering op. Hoewel het waar is dat steeds meer mensen naar het buitenland gaan, aangezien de steeds rijkere Nederlanders ook daar nu de middelen voor hebben, komt de helft daarvan ook weer snel terug, na tot de ontdekking te zijn gekomen dat het in het buitenland bijna altijd slechter is dan hier. Te zeggen dat onze democratie zich in een crisis verkeert is larie. Onze democratie functioneert prima, en alleen omdat jij niet altijd je zin krijgt betekent dat nog niet dat we ons hele politieke systeem op de schop moeten gooien. De vraag is inderdaad waarom Den Haag heilloze standpunten blijft rondbazuinen die door een meerderheid van de bevolking niet worden ondersteund. Ik denk dan met name aan een bepaald gedeelte van Den Haag, in de persoon van meneer Wilders.

"Ondertussen bestaat bij velen het gevoel dat we Nederland aan het kwijtraken zijn. Wijk na wijk,
straat na straat, school na school wordt geïslamiseerd."

Ik moet die mensen nog tegenkomen, maar ik woon dan ook in een arme wijk waar alleen maar autochtone aso's wonen. Bovendien valt dat volgens de cijfers wel mee. Naar schatting vijf procent van de bevolking is op dit moment moslim, en volgens verwachtingen zal dat percentage in de toekomst niet boven de acht procent komen.

"De massa-immigratie bereikt jaar op jaar een triest record en zal de komende jaren alleen nog maar verder exploderen. Criminaliteit tiert welig."

Niet volgens de cijfers van het CBS, sinds een nieuwe wet in 2002 in werking trad (ontworpen door Job Cohen) is het aantal immigranten dramatisch gedaald. Weliswaar is dat aantal nu weer stijgende, maar het is nog lang niet op het oude niveau. Dat zal volgens de voorspellingen ook niet meer gebeuren. De criminaliteit is sinds 1997 dalende, constant, ieder jaar weer.


"Onze vlag wappert niet meer in vrijheid maar moet een vlag naast zich tolereren van
een Europese superstaat."

Ik weet niet of dat letterlijk bedoeld is, in dat geval is het gewoon niet waar, of als metafoor. In dat laatste geval is het wat mij betreft walgelijk nationalistische retoriek, bedoeld voor mensen die het leven niet doorkomen als ze niet het gevoel hebben deel uit te maken van een sterke natie. Zelf voel ik me niet zo onzeker.

"Bij veel van de problemen die Nederland teisteren is de diagnose hetzelfde: elites zijn
losgeslagen van de werkelijkheid en zijn op eigen houtje dingen gaan doen waar gewone
mensen niet beter van worden."

Dat woord "elites", wat wordt daar nu eigenlijk mee bedoeld? Ik krijg namelijk het idee dat meneer Wilders met elites de slimme mensen bedoeld; de mensen die daadwerkelijk wat weten en daarom succes hebben gehad in de maatschappij. In tegenstelling tot zijn eigen electoraat "de gewone mensen" die veel te dom zijn om de wereld te begrijpen, laat staan enig effectief beleid te ontwerpen. Daar wil ik nog aan toevoegen dat de gewone man er duidelijk wel beter van geworden is. Nederland is nog nooit zo welvarend en gelukkig geweest als de laatste 20 jaar.

"Onze elites hebben zich bekeerd tot de illusie dat alle culturen (en daaraan verbonden waarden) gelijk zijn."

Dat hangt er natuurlijk helemaal vanaf wat je verstaat onder culturen. Je gaat mij niet wijs maken dat koekhappen superieur is aan thee drinken, of klompen aan tulbanden. Maar het is opvallend dat meneer Wilders er tussen haakjes bij zet dat de waarden binnen een cultuur iets aparts zijn, maar er wel bij horen. Blijkbaar is het niet mogelijk om shoarma restaurants te openen in ons land zonder ook de sharia te importeren. Het is een alles of niets pakketje. Dat is natuurlijk flauwekul, maar dat is wat ik begrijp uit de woorden van meneer Wilders.


"Alles moet kunnen. Er bestaat geen goed of kwaad, alle culturen zijn voor hen gelijk, de islam of het christendom, meisjesbesnijdenis, handen schudden of niet - wat maakt het uit."

Oké, dat is weer heel wat anders dan een culturele gewoontes als gelijkwaardig beschouwen. Ik ben wel benieuwd wie er ooit gezegd heeft dat er geen goed of kwaad bestaat, dat moet wel een ongelofelijke nihilist zijn. Gek genoeg heb ik dat nog nooit een politicus horen zeggen. Blijkbaar zitten er geen leden van die mysterieuze linkse elite in de politiek. En waarom zet meneer Wilders hier het christendom tegenover de islam? Alsof het twee tegenovergestelden van elkaar zijn in plaats van de kleine variaties op dezelfde doctrine. Dat sommige mensen niet de handen van een vrouw willen schudden is betreurenswaardig, maar het is nou eenmaal een recht van mensen dat ze zelf mogen bepalen wie ze de handen schudden en wie niet. Natuurlijk begrijp ik dat het handen schudden niet het essentiële punt is, maar de achterliggende discriminatie. In dat geval wil ik de lezer eraan herinneren dat vrouwen in de katholieke kerk ook nog steeds het priestergewaad niet mogen dragen, en dat we in Nederland zelfs een christelijke partij hebben die vrouwen niet als lid toelaat. Ook vind ik het curieus dat meneer Wilders hier specifiek de vrouwenbesnijdenis noemt en niet die van jongens. Nu is het waar dat vrouwenbesnijdenis vaak ernstigere gevolgen heeft dan bij mannen, maar het principe is hetzelfde: verminking van een kind zonder instemming van het kind zelf, om het zoveel mogelijk het seksueel genot te ontnemen. Als mannen hun geslachtsorgaan niet per se nodig hadden voor de voortplanting was het ritueel voor mannen naar ik vermoed veel ingrijpender geweest. De reden dat meneer Wilders zich hiertegen niet uitspreekt is waarschijnlijk omdat het voor hem zo onaantastbare Joodse geloof dit ritueel voorschrijft. Een zeer hypocriete houding als je mij vraagt.

"Onze trots waar Nederlanders met overtuiging decennialang een gedeelte van hun salaris aan
hebben overgemaakt, de verzorgingsstaat, is verworden tot een magneet voor gelukszoekers
uit islamitische landen. Niet meer een schild voor de zwakken, maar een afhaalloket voor
onevenredig veel lanterfantende moslimimmigranten. Henk en Ingrid betalen voor Ali en Fatima."

Alsof het merendeel van immigranten hier naartoe komt om een uitkering te halen. Immigranten hebben altijd en overal een hoger werkloosheidspercentage dan autochtonen, ook die uit christelijke landen. Ondanks dat  werkt 86 procent van de niet-westerse allochtonen gewoon. Dat percentage is wat omlaag gegaan sinds het begin van de crisis, maar is over het algemeen al jaren aan het stijgen.

"Staan we machteloos? Moeten we lijdzaam toezien hoe alles dat ons dierbaar is vernacheld
wordt door een losgeslagen elite?"

Blijkbaar wel, als het enige alternatief losgeslagen idioten als meneer Wilders zijn.

"Natuurlijk niet. Nederland moet kiezen voor oplossingen. Als we willen kunnen we alles. Onze
voorouders zagen de ondergelopen delta en dachten: dit wordt een oase. Willem Drees zag
een land vernietigd door oorlog en zei: samen de schouders er onder."

Ja, en u zult merken beste lezer dat Willem Drees het nooit nodig heeft gevonden om een grote groep Nederlanders daarvoor buiten te sluiten.

"De Partij voor de Vrijheid ziet een land dat nu echt afscheid moet nemen van de vermolmde linkse idealen van vroeger."

Idealen zoals vrijheid, gelijkheid en broederschap: zo uit de tijd.

"Al Gore is door de mand gevallen, het gehate multiculturele experiment heeft ons vooral
nadelen opgeleverd en de islam brengt ons geen culturele verrijking maar sjaria-fatalisme,
jihadterrorisme en haat tegen homo’s en Joden. Overal in Europa zien we dezelfde problemen
met de islam."

Hier laat meneer Wilders even weten dat hij ook anti-intellectueel en anti-wetenschap is, en belangrijk onderdeel van een anti-elite imago. Maar waarom, als je de klimaatwetenschap wilt aanvallen, noem je Al Gore in plaats van een van de vele klimaatwetenschappers die de theorie ondersteunen? Al Gore is helemaal geen belangrijk persoon binnen de klimatologie, of in het klimaat debat. Nou beste lezer, Al Gore mag dan wel geen wetenschapper zijn, maar iedereen kent hem. Eenieders oren spitsen zich meteen bij het horen van de naam Al Gore. Meneer Wilders gaart er niet vanuit dat zijn publiek daadwerkelijk iets weet van het klimaat debat. Nee, zo hoog schat hij ze niet in. De multiculturele samenleving in Nederland is wat mij betreft een daverend succes. Denk er eens over na: nog nooit hebben er ergens in de wereld zoveel culturen vreedzaam naast elkaar gewoond. Nederland is een bruisende smeltpan geworden van vele culturen en nationaliteiten, van Oost-Europeanen , Chinezen, Egyptenaren, Turken, Surinamers, Indonesiërs van allerlei soorten, Zuid-Amerikanen, Surinamers, Afrikanen en nog veel meer. Dat geeft af en toe spanningen, maar in vergelijking met bijna alle andere voorbeelden gedragen mensen van andere culturen zich in Nederland voorbeeldig. Ik moet bekennen dat ik ook niet weg ben van de Islam (evenmin als van het Jodendom en Christendom), en de religieuze extremisten die de Islam voortbrengt zijn het ergst van allemaal. Zij vertegenwoordigen het extreemrechts van de Arabische wereld. Maar ik geloof in de houding die Voltaire had tegenover dit soort mensen: "Ik verafschuw wat u zegt, maar ik zal uw recht om het te zeggen met mijn leven verdedigen" (en ja, ik weet dat hij dit waarschijnlijk nooit echt gezegd heeft, maar dat maakt verder niet uit). Daar waar de grens overschreden wordt is er al genoeg mogelijkheid om via de wet dit soort mensen een halt toe te roepen.

"Wie mee wil doen: welkom! Ons geluid is er een van hoop en optimisme; het rotsvaste geloof
dat de mooiste dagen van Nederland nog steeds voor ons liggen. Wij zijn gewone burgers die
naar Den Haag komen om de vierkante kilometer van het Binnenhof weer onderdeel te laten
zijn van Nederland. Wij zijn patriotten. Tot de verkiezingen negen man sterk, daarna hopelijk
met meer. We doen al mee in Brussel, in Almere en in Den Haag. Na juni trekken we verder:
naar alle Provinciale Staten en daarna de Eerste Kamer."

Misschien is al duidelijk geworden dat het met die hoop en dat optimisme wel meevalt. Zo niet, blijf dan vooral aandachtig lezen.

"Wij doen een oproep aan alle Nederlanders zich aan te sluiten."

Met uitzondering van de Nederlanders waar u een hekel aan hebt neem ik aan. Dat zijn er namelijk nogal wat.

"Onze strijd is niet eenvoudig. Niet alleen hebben de linkse elites bezit genomen van veel cruciale
plaatsen in de samenleving, hun alliantie met de islam betekent dat ook fysiek gevaar dreigt.
Het lot van Pim Fortuyn en Theo van Gogh is een waarschuwing en een herinnering."

Hier begint de retoriek van meneer Wilders ronduit paranoïde trekken te vertonen. Dit is de niet de eerste keer dat hij het woord strijd gebruikt, en nu maakt hij meteen daarna duidelijk tegen wie er gestreden moet worden. De linkse elites die blijkbaar achter de schermen de touwtjes in handen hebben, en handenwrijvend toe zitten te kijken hoe een vreemde godsdienst ons land langzaam maar zeker overneemt, zijn het doelwit. Het hoe en waarom van deze zogenaamde "alliantie" met de islam is mij echter nooit helemaal duidelijk geworden. Hoe hebben deze linkse elites hun macht verkregen zonder de steun van het volk? Wat voor belang hebben zij bij het binnenhalen van extreemrechtse gelovigen? Hoe sluit je een alliantie met hele religie die zelf ook uit een groot aantal afsplitsingen bestaat? We zullen het waarschijnlijk nooit weten. Als klap op de vuurpijl noemt hij nog even de namen van Pim Fortuyn en Theo van Gogh, om sympathie te winnen. Dit ondanks dat Pim Fortuyn enkele plannen van de in die tijd Franse presidentskandidaat Jean Marie Le Pen, plannen die meneer Wilders nu ook voor ogen staan, als krankzinnig betitelde.

"Maar onze strijd is een juiste en wij staan op de schouders van de mensen die ons voorgingen.
En we moeten hetzelfde doen als onze voorouders: de Staten-Generaal zegt het machtigste
instituut van Europa de wacht aan, in dit geval de multiculturele superstaat met als hoofdstad
Brussel – het rijk dat ons nog meer islam wil opdringen om elke herinnering aan een
onafhankelijk en herkenbaar Nederland te ontnemen. Opnieuw: een volk dat geleid wordt door
de verkeerde leiders moet afscheid van de heersende ideologie kunnen nemen."

Alsof ons immigratiebeleid in Brussel bepaald wordt. Ik wil meneer Wilders graag laten weten dat ik als Europeaan aanstoot neem aan de manier waarop hij mijn land betiteld. Ik mag dan wel Nederlander zijn, maar Nederland hoort ook bij Europa.

"Dat doen we. Wij verklaren ons weer onafhankelijk van de elites en hun ‘idealen’."

In dat geval staat het u volledig vrij om het land te verlaten. Liever dat dan dat u alles wat de hardwerkende mensen die u "elites" noemt hebben opgebouwd met de grond gelijk gaat maken.

"Dit is een tijd om te kiezen. De PVV kiest bij uitstek voor de mensen die het niet cadeau
krijgen. Wij kiezen voor een veilig en sociaal Nederland. Voor een financieel-economisch
robuust Nederland en voor een goede zorg voor onze ouderen. De PVV kiest voor rechten van
vrouwen en homo’s."

Hier heb ik voor de verandering eens niets op aan te merken.

"De Partij voor de Vrijheid zet zich in voor de traditionele Joods-christelijke en humanistische waarden die van Nederland het succes hebben gemaakt dat het nu is."

Dit is gewoonweg belachelijk. Je kan niet voor zowel de Joods-christelijke als de humanistische waarden opkomen omdat ze elkaar tegenovergestelde zijn. Humanisten zijn van oorsprong atheïsten die religie als bron van morele waarden verwerpen en het bestaan van het bovennatuurlijke ontkennen. Joods-christelijke waarden zijn precies niet dat, en de twee zijn al eeuwen met elkaar in strijd. Heeft meneer Wilders de Bijbel eigenlijk wel eens gelezen? Heeft hij kennis genomen van alle dingen die erin staan en die fundamenteel onverenigbaar zijn met onze moderne samenleving? Te zeggen dat het succes van onze samenleving schuilt in de waarden van deze achterlijke woestijnreligie is in mijn ogen absurd.

"Wij willen een economisch welvarend Nederland waar ondernemers bijdragen aan innovatie en
werkgelegenheid. Waar burgers zo min mogelijk belasting betalen zodat ze hun eigen geld
kunnen uitgeven op de manier die ze zelf willen. Een kleine overheid, zonder te veel betutteling."

Ik neem aan dat dit niet geldt voor de mensen die geen geld hebben om uit te geven waaraan ze maar willen, iets wat zonder meer zal voorkomen in een samenleving waarin burgers zo min mogelijk belasting betalen.


"Voor een sprankelende democratie, met volop referenda. Laat ons volk zich maar uitspreken;
samen weten burgers het beter dan de linkse kliek."

Behalve het grote deel van die burgers die zelf deel uitmaken van die linkse kliek, die moeten van meneer Wilders hun mond blijkbaar houden. Werkelijk een sprankelende democratie.

"Geen Europese superstaat, maar wel economische samenwerking. Geen netwerk van gesubsidieerde linkse actiegroepen. Wij kiezen voor een goed milieu. Voor een veilig Nederland waar het tuig wordt opgepakt en uitgezet, niet gesubsidieerd en geknuffeld. Voor veilige straten."

Want we hebben gezien hoe goed het werkt om wel economische maar geen politieke samenwerking te hebben in de afgelopen crisis. Overigens laat meneer Wilders in het midden of zijn woorden betekenen dat de overheid actiegroepen moet gaan discrimineren op basis van politieke voorkeur of dat subsidies helemaal verleden tijd moeten worden. Met "het tuig" bedoeld hij echter overduidelijk immigranten. Autochtoon tuig, dat in mijn buurt bij de vleet te vinden is, kan immers niet uitgezet worden. Voor de verandering pijnlijk eerlijke woorden.

"Wie denkt dat islamisering een kwestie is van one issue kan niet tellen. De massa-immigratie
heeft enorme gevolgen voor alle facetten van onze samenleving. Het is economisch gezien een
ramp, het tast de kwaliteit van ons onderwijs aan, vergroot de onveiligheid op straat, leidt tot
een uittocht uit onze steden, verdrijft Joden en homo’s en spoelt decennia vrouwenemancipatie
door de wc."

Wat dat alles met niet kunnen tellen te maken heeft zegt het verhaal niet. Ik kan alleen zeggen dat alles wat hier genoemd wordt steunt op de bewering dat de islamisering daadwerkelijk plaat vindt, wat op geen enkele manier aangetoond kan worden. De ontkerkelijking onder moslims is groter dan welke andere geloofsgroep in Nederland ook, en hun aantallen zijn zo gering dat hun invloed hooguit beperkt blijft tot enkele wijken in sommige steden.

"Om er even een sector uit te lichten: zelfs de zorg islamiseert in rap tempo.
Moslimvrouwen die behandeling door mannelijke artsen weigeren, moslima’s die niet door
mannelijke broeders willen worden gewassen, islamitische ouderen die van de koks in hun
verzorgingshuis halal voedsel eisen, medewerkers van de thuiszorg die een tolk moeten meenemen omdat de patiënt slechts het Turks of Arabisch beheerst. En wie, denkt u, betaalt die
tolk? En waarom is die tolk eigenlijk nodig?"

Waar meneer Wilders dit soort verhalen vandaan haalt weet ik niet en het kan me niet zoveel schelen ook. Dit soort incidenten zijn te verwachten. Maar zelfs als het waar zou zijn, nou en? Wat is het bezwaar precies tegen deze eisen als er geen praktische problemen door ontstaan? En zelfs als deze wel ontstaan is de oplossing heel simpel: weiger gewoon deze eisen in te willigen. Na een paar jaar principieel de rug recht houden piepen deze mensen wel anders. Dat van die tolk betwijfel ik trouwens. De thuiszorg heeft naar mijn weten geen tolken in dienst en is niet verplicht deze in te zetten.

"Theo van Gogh zei het zo mooi over Job Cohen en zijn houding tegenover Marokkanen. Van Gogh
schreef dat Cohen betoogde: “Jullie horen bij ons!”, in plaats van te vragen: “Wat doen jullie
eigenlijk hier?”."

Ligt het aan mij, of wil meneer Wilders de Marokkanen hier liever niet hebben?

"Wij stellen die vraag wel. Wat doen ze hier eigenlijk? Wie heeft ze binnengelaten?"

Ze werken, wonen en leven hier. Ze krijgen hier kinderen, trouwen proberen carrière te maken en een betere toekomst voor zichzelf op te bouwen. Net als de rest van de Nederlanders. Meneer Wilders verkeert blijkbaar onder de indruk dat wij ieder individu wiens familie niet oorspronkelijk hier vandaan komt met argusogen moeten bekijken totdat we zeker zijn dat ze zich goed zullen gedragen, in plaats van ieder individu een eerlijke kans geven en niet te oordelen totdat daar een concrete reden voor is. Meneer Wilders heeft het bij het verkeerde eind, zoals gewoonlijk.

"De multiculturele nachtmerrie die ons wordt aangedaan kunnen we en willen we niet als een
vaststaand feit aanvaarden. Het Nederlandse volk heeft niet om de massa-immigratie gevraagd
en moet daar dan ook niet de prijs voor betalen. De schuld ligt niet bij Henk en Ingrid. De schuld
ligt bij de linkse elites die denken dat de wereld er uit ziet als Woodstock."

Zijn dat diezelfde linkse elites die Nederland tot een van de welvarendste en gelukkigste landen ter wereld hebben gemaakt? Is dat diezelfde multiculturele samenleving die over de hele wereld geroemd wordt om zijn kleurrijke verscheidenheid en tolerantie? Wiens "schuld" is het dat van die massa immigratie nu al heel lang geen sprake meer is? Wat is de prijs die we moeten betalen voor al die verse arbeidskrachten voor onze vergrijzende maatschappij? Al deze vragen en meer zullen niet beantwoord worden in de komende hoofdstukken.

"De keuze die 9 juni voor ons ligt is een simpele: nog verder de multiculturele afgrond in of
herstel van onze traditionele normen en waarden. Kiezen voor veiligheid of kiezen voor nog
meer criminaliteit. Kiezen voor de islam of kiezen voor Nederland. Kiezen voor onze vlag of voor
de vlag van de multiculturele EU-heilstaat. Kiezen voor meer van hetzelfde of kiezen voor hoop
en optimisme. Dit is een tijd om te kiezen. De PVV heeft gekozen. Dit zijn onze keuzes.


Geert Wilders
Voorzitter Partij voor de Vrijheid"

Het mag een simpele keuze zijn voor mensen die niet de capaciteiten hebben om er goed over na te denken, maar voor ons rationele mensen liggen de zaken behoorlijk wat ingewikkelder. Het is natuurlijk makkelijk om te kiezen voor veiligheid boven criminaliteit, maar de PVV heeft deze keuze blijkbaar niet gemaakt zoals we later zullen zien. Voor de rest: multiculturele samenleving en traditionele normen en waarden, onze vlag en die van de EU, de Islam en Nederland; allen kunnen ze prima naast elkaar bestaan, geen noodzaak om te kiezen dus.

Wat hebben we geleerd van dit voorwoord? Voornamelijk dat wij een groots en krachtig volk zijn met een glorieuze geschiedenis, dat onze grootsheid ons echter is ontstolen door een kleine groep linkse radicalen die allerlei cruciale posities in de maatschappij in handen hebben gekregen, dat zij een directe link hebben met een religieuze minderheid in ons land, dat deze religieuze minderheid verderfelijke ideeën aanhangt en uit is op de ondergang van onze cultuur en dat wij ons als volk moeten verenigen en ten strijde moeten trekken tegen deze mensen. Ik weet niet hoe het met u zit beste lezer, maar dit alles komt mij angstaanjagend bekend voor. Ik zal de vergelijking niet verder doortrekken, want ik weet dat u dat in uw hoofd al heeft gedaan. Ik wil alleen nog zeggen dat voor iemand die zich zo verzet tegen vergelijkingen met de nazi's, Geert Wilders wel erg dol is op het gebruiken van nazi retoriek.

Maar het ergste moet nog komen..........

Onze Identiteit

Wat is dat nu eigenlijk, onze identiteit? Daarmee bedoel ik onze identiteit als Nederlanders. De laatste tijd heb ik allerlei zin en onzin over me heen gekregen omtrent dit onderwerp, te beginnen bij premier Ruttes bezoek aan de SGP jongerendag. Maar deze vraag speelt natuurlijk al veel langer: we hebben immers een partij in de kamer die op een puur nationalistisch platform zijn campagnes voert. Daarbij komt nog de hele kwestie van globalisering en Europese integratie. Zodoende vragen veel Nederlanders zich af wat hun plaats in de wereld is op dit moment, en of zij zich nog wel onderdeel kunnen voelen van een Nederlandse cultuur. 


Als eerste wil ik een punt naar voren brengen dat ik vaak heb horen noemen door Guy Verhofstadt, en dat hij weer heeft overgenomen van de filosoof Amartya Sen. Deze stelt dat onze nationale identiteit slechts een van onze vele identiteiten is. Ik heb bijvoorbeeld een identiteit als man, die voornamelijk van belang is in seksuele relaties. Ik heb een identiteit liefhebber van film, die van belang is in gesprekken met ander filmliefhebbers, bij het schrijven van sommige van deze blogs enz. Zo kun je nog wel even door gaan, maar het punt is dat we verschillende identiteiten hebben die op verschillende momenten belangrijk zijn. Onze identiteit als Nederlander is belangrijk op het moment dat we stemmen voor onze volksvertegenwoordiging, of een andere zaak die alle Nederlanders aangaat. Nationalisten denken echter niet zo. Voor een nationalist is de identiteit als Nederlander allesoverheersend. Zij denken dat er een archetype Nederlander bestaat die een bepaalde manier van denken en doen heeft, en alles kan gekwalificeerd worden aan de hand van zijn "Nederlandsheid". Mensen die van blues houden zijn on-Nederlands, mensen die geen sinterklaas vieren evenzeer, en voor mensen die de Islam aanhangen is er al helemaal geen plaats binnen onze cultuur. 

Dat brengt mij op het volgende punt: het idee dat de Nederlandse cultuur de wortels heeft in de Joods-Christelijke traditie. Nu is dat misschien wel ten dele waar, het ontstaan van ons land als soevereine natie was natuurlijk een direct gevolg van de reformatie, maar waarom moet daar zo de nadruk op worden gelegd? Dit is immers helemaal niet uniek voor Nederland; er zijn zo veel landen die enorm beïnvloed zijn door deze Joods-Christelijke traditie. Nee, als ik denk aan Nederland, dan denk ik aan het land van de verlichting. De renaissance begon in Italië, de reformatie begon in Duitsland, de verlichting begon in Nederland. En wat zijn nu eigenlijk de waarden van de verlichting? Tolerantie, rationaliteit, wetenschappelijke en maatschappelijke vooruitstrevendheid en het erkennen van de rechten van een mens, wie dat ook moge zijn en wat deze ook mag geloven. Met andere woorden: precies het tegenovergestelde van de Joods-Christelijke waarden. Is het niet ironisch dat de man die vandaag de dag wordt gezien als de grondlegger van de verlichting, de filosoof Spinoza, werd geëxcommuniceerd door zowel de Joodse gemeenschap waaruit hij afkomstig was als de Christelijke stromingen in Nederland? Ik vind het daarom nogal schokkend dat onze liberale premier Mark Rutte ter overstaan van een hele zaal SGP jongeren beweert dat het liberalisme de wortels heeft in diezelfde Joods-Christelijk traditie. Dat soort idiote dingen kan hij makkelijke zeggen in deze tijd, omdat maar weinigen weten wat het liberalisme nu eigenlijk is. Kun je ze dat eigenlijk wel kwalijk namen; de VVD zelf lijkt het ook een beetje vergeten te zijn, de afgelopen tien jaar. 


Beweren dat de Nederlandse samenleving wortels heeft in de Joods-Christelijke traditie is nog tot daar aan toe. Beweren dat ditzelfde geldt voor het liberalisme is absolute onzin. Het liberalisme is een stroming die is voortgekomen uit de verlichting. Diezelfde verlichting waarin mensen eindelijk het juk van religie en conservatisme van zich af wierpen en voor het eerst durfden te dromen over het scheppen van een aards paradijs, waarin plaats zou zijn voor iedereen. Dat is waar onze Nederlandse cultuur vooral om bekend is, en het is een reputatie die ik veel liever hoog houd dan die van een land die religieuze waarden onderschrijft. Echt, ik ben zat om dat steeds te moeten horen, dat van die Jood-Christelijke traditie die we moeten beschermen en onderhouden. Er is geen enkele reden waarom we daaraan vast zouden moeten houden of er trots op moeten zijn, integendeel. Om dit te illustreren wil ik er op wijzen dat de Islam helemaal niet zo veel afwijkt van die traditie als veel mensen blijkbaar denken. De Islam is gewoon een kleine variatie op het Jodendom, net zoals het Christendom dat is. Al de afschuwelijke dingen die je in de Koran tegenkomt, waar zo vaak op gewezen wordt, kun je bijna zonder uitzondering ook in de Bijbel vinden. Als we zo'n afkeer hebben van het integreren van de Islam in onze cultuur, dan zouden we eigenlijk dezelfde houding moeten hebben ten opzichte van die andere twee woestijnreligies. 


Vaak wordt gewezen op de superioriteit van de westerse cultuur ten opzichte van die in minder ontwikkelde landen. Geloof het of niet, ik ben het daar helemaal me eens. Ik ben er sterk van overtuigd dat onze westerse cultuur superieur is aan alle andere, en dat andere streken er goed aan zouden doen om onze waarden over te nemen. Maar als ik het heb over onze westerse cultuur, dan heb ik het over de waarden van de verlichting. Niet over het Christendom, niet over het kapitalisme, niet over haring eten of rock muziek. Natuurlijk kunnen we onze eigen folklore behouden, onze eigen feesten, onze eigen vlag en volkslied, onze eigen manier van zaken doen en met elkaar omgaan. Maar wat is er op tegen om te erkennen dat dit slechts een deel is van wie wij zijn? Wij zijn toch ook Europeanen? Waarom kunnen we niet onze nationale trots opzij zetten en onze soevereiniteit opgeven aan een groter geheel? Waarom kunnen we niet gewoon samen met en naast mensen leven die anders zijn en anders denken? Wat is daar in principe nu helemaal op tegen? Waarom kunnen we niet in deze onze veel belangrijkere identiteit, die van verlichte wereldburgers, meer omarmen in plaats van maar te blijven hangen in die zucht naar een eigen nationale identiteit, nooit veranderend en allesoverheersend?